[นิยายเกย์] เรื่องนี้ไม่มีชื่อ ตอนที่41 : เดียร์

[CruelMaster]

เมื่อเรียนจบปวช. ต่างคนต่างก็มีทางเดินของตัวเอง ผมเปลี่ยนสายการเรียน ทำให้ห่างออกมาจากเพื่อนๆทุกคน แต่ยังไม่ถึงขนาดที่ขาดการติดต่อกัน หากไม่สนิทสนมกันเหมือนก่อนเท่านั้นเอง



จนกระทั่งวันหนึ่ง ตอนที่ผมเรียนอยู่ปีที่ 2 อาทิตย์นั้นผมกลับมาบ้านช่วงเย็นของวันอาทิตย์ ดาขี่มอเตอร์ไซค์มาหาผมที่บ้าน



“ไปไหนมาวะเนี่ย”



“มาหามึงแหละ ไปขี่รถเล่นกันหน่อยดิ”



“เออ ไปดิ”



ผมซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์ดาไป ดามันขี่พาผมออกไปนอกตลาด ทางที่ขี่ไปเป็นทางบ้านเดียร์นี่นา



“ไปหาเดียร์หรอ ดีเหมือนกัน ไม่ได้เจอมันหลายเดือนแล้ว เดี๋ยวชวนมันกินเหล้าดีกว่า”



“อืมม์ เดี๋ยวก็เจอเดียร์แล้ว”



ตอนนั้นผมไม่ได้นึกเอะใจสงสัยในท่าทีที่แปลกไปของไอ้ดาเลย ทางที่จะไปบ้านเดียร์นั้นจะมีสองทาง ทางหนึ่งจะต้องผ่านวัด อีกทางหนึ่งไม่ต้องผ่าน ปกติพวกผมจะขี่ไปทางที่ไม่ผ่านวัดกัน แต่วันนั้นไอ้ดากลับเลี้ยวมอเตอร์ไซค์ลงไปทางวัด



แทนที่จะตรงไปบ้านเดียร์ มันกลับเลี้ยวรถเข้าไปที่วัดตรงไปที่เมรุ



“มึงพากูมาที่นี่ทำไม ไม่ไปบ้านเดียร์หรอ”



“กู...พามึงมาหาเดียร์ไง”



ผมมองไปที่เมรุ เห็นแม่เดียร์กับน้องชายอยู่บนนั้น ผมค่อยๆเดินเข้าไป ตอนนั้นมีแต่ความสงสัยว่าใครเป็นอะไร จนผมเข้าไปใกล้ ใกล้มากพอที่จะเห็นรูปของเดียร์บนขาตั้งรูป เหมือนใครเอาค้อนมาทุบหัว ผมวิ่งขึ้นไปบนเมรุ



“กานต์ มาแล้วหรอลูก มาพรมน้ำอบให้เดียร์ซิ”



ข้างหน้าผม มีแค่กองอัฐิกองหนึ่ง ตอนนั้นผมร้องไห้ไม่อายใครแล้ว ทำไม ทำไมเดียร์ต้องจากผมไป ขณะที่ผมหยิบเอาดอกมะลิและกุหลาบโปรยลงบนอัฐิ พร้อมกับพรมน้ำอบลงไป ผมเฝ้าแต่ภาวนาให้นี่เป็นความฝัน ทำไมผมถึงไม่รักมันให้มากกว่านี้ ทำไมผมถึงไม่ดีกับมันให้มากกว่านี้



หลังจากพระมาแปรธาตุเสร็จ แม่เดียร์ก็นำอัฐิกลับบ้านเพื่อทำบุญที่บ้านอีกครั้งหนึ่ง ตอนนั้นผมโมโหเพื่อนๆทุกคนมาก ไม่มีใครยอมบอกผมเลย ทุกคนกลัวผมจะทำใจไม่ได้ แม่เดียร์เป็นคนบอกให้ดาไปรับผมมา ถ้าแม่ไม่บอก คงไม่มีใครยอมให้ผมมา ผมร้องไห้จ้องหน้าเพื่อนทุกๆคนแล้วพูดต่อว่า ว่าพวกมันไม่อยากให้ผมเจอเดียร์ใช่มั้ย



ทำไม รึว่าเป็นเพราะผมเคยทำร้ายจิตใจมัน ผมถึงไม่มีโอกาสแม้แต่จะเห็นหน้ามันเป็นครั้งสุดท้าย หลังจากที่พระที่มาสวดมนต์กลับไป ผมนั่งคุยกับแม่ถึงได้รู้เรื่องราวทั้งหมด



วันหนึ่งในขณะที่ทุกคนกำลังเรียนอยู่ เดียร์เกิดฟุบลงไปกลางห้องเรียน เพื่อนๆทุกคนพากันส่งโรงพยาบาล หมอตรวจพบว่าเดียร์มีเนื้องอกในสมอง ถ้าไม่ผ่าตัดคงจะต้องเป็นเจ้าชายนิทราตลอดไป ความเสี่ยงในการผ่าเองก็ค่อนข้างสูง แต่แม่ตัดสินใจให้หมอผ่า การผ่าตัดครั้งนั้นล้มเหลว เดียร์จึงจากไป



ผมอดคิดไม่ได้ว่าตัวเองเป็นสาเหตุรึเปล่า เพราะทุกครั้งที่ผมร้องไห้ ที่ผมเครียด เดียร์มักจะเครียดไปด้วย ตอนที่เรียนด้วยกันผมเป็นไมเกรนต้องกินยาเป็นประจำ เดียร์เองมักจะบ่นปวดหัว แต่พอไล่ให้ไปหาหมอ มันมักจะพูดเสมอว่าเป็นเองก็หายเอง ไม่ต้องหาหรอกหมอ



ถ้าผมรักมันให้มากกว่านี้ได้คงจะดี ถึงแม้ว่ามันจะสายไปแล้ว แต่ผมก็จะจดจำมันไปตลอดจนกว่าวันนึง ที่ผมจะได้พบมันอีก ซึ่งก็ไม่รู้ว่าจะต้องใช้เวลาอีกสักเท่าไหร่ รอกูนะเดียร์ กูสัญญา กูจะไปหามึง