[นิยายเกย์] เรื่องนี้ไม่มีชื่อ ตอนที่35 : แค่ก้อนหิน

[CruelMaster]

หูผมได้ยินเสียงพวกที่อยู่บนฝั่งโวยวายกัน แต่ไม่ได้สนใจอะไรแล้ว รู้อย่างเดียว อยากไปให้พ้นๆ ความรู้สึกที่มันเจ็บปวดนี้เหลือเกิน ก่อนที่ผมจะเดินลงไปลึกมากกว่านั้น มีมือมาล็อกคอผมจากด้านหลัง เป็นไอ้เดียร์ที่ลงมา แล้วพยายามลากผมกลับเข้าฝั่ง ผมดิ้นขัดขืน พอเข้ามาใกล้ฝั่งอีกหน่อยไอ้พวกข้างบนมันเลยมาช่วยกันลากผมไปบนฝั่ง เลยยิ่งโวยวายพยายามจะลงไปอีก ไอ้เดียร์เลยชกหน้าผมไปทีนึง



“มึงเป็นบ้าอะไร ทำไมทำโง่ๆอย่างนี้”

“ปล่อยกู กูไม่อยากอยู่แล้ว”

“มึงไม่รักตัวเองเลยรึไง มึงถึงคิดบ้าๆอย่างนี้น่ะ”

“รักดิ กูรักตัวกู รักมากจนกูไม่อยากเจ็บอีกต่อไปแล้ว มึงได้ยินมั้ย กูทรมานแค่ไหน มีใครเข้าใจกูมั้ย”

“แล้วกูล่ะ มึงเคยคิดมั้ย กูรู้สึกยังไงกับมึง มึงรู้ใช่มั้ย มึงคิดว่าถ้ามึงทำอย่างนี้แล้วมีความสุข กูล่ะมึงเคยคิดถึงบ้างมั้ย”



มีคำมากมายที่อยากจะพูดออกมา แต่ว่าสิ่งที่ออกมาในเวลานั้นมีแต่น้ำตากับเสียงสะอื้น ทำไมคนที่รักเรา ดีกับเราขนาดนี้ ทำไมเราถึงรักมันไม่ได้ ทำไมใจที่มีถึงต้องให้มัน คนที่ไม่เคยรักษาสัญญากับเราเลยเพียงคนเดียว



บางคนอาจจะมองว่างี่เง่าที่ไม่ยอมฟังเหตุผลมันก่อน แต่ลองคิดดูเอาเถอะนะ ถ้าคนที่เรารัก เราเคยบอกเขาขอให้พูดความจริงกับเราทุกอย่างเรารับได้ทั้งนั้น และเขารับปากตกลงสัญญา แต่มาวันนึงกลับได้รู้ว่าเขาผิดสัญญา ถ้าคำสัญญาที่ให้กัน มันไม่มีค่า ไม่มีความหมายพอที่จะทำให้เขาระลึกถึงเลย



ผิดด้วยหรือที่จะโกรธ ผิดด้วยหรือที่จะน้อยใจ ผิดด้วยหรือที่จะรู้สึกว่า เมื่อมันมีการโกหกครั้งที่หนึ่งได้ ใครจะกล้ารับประกัน ว่ามันจะไม่มีครั้งที่สอง ครั้งที่สามตามมาไม่รู้จบ ความรักที่มีให้มันไม่เคยหมดไป แต่ขณะเดียวกันแค่ไม่อยากเป็นคนโง่ ที่ไม่รู้อะไรเลย



ถ้าวันนั้นไม่เปิดกระเป๋าไปเจอรูปแนน อีกกี่วันล่ะ ที่จะต้องเป็นคนโง่ ถูกปิดบังอยู่อย่างนั้น คำสัญญาสำหรับคนบางคน มันคงเป็นแค่ลมปาก ที่พัดมาและพร้อมจะผ่านไป ประโยชน์อะไรกับการยึดถือ คนเราเจ็บครั้งที่หนึ่งเรียกว่าพลาด แต่ถ้าหากเจ็บซ้ำๆบ่อยมากเกินไป สมควรเรียกว่าโง่



ไม่มีใครอยากจะโง่ เราเองเป็นคนคนหนึ่ง หากจะต้องเลือก ขอทรมานใจดีว่าที่จะยอมโง่ การที่รักใครสักคนจนหมดใจ แต่ถึงจะอยู่ใกล้ เราก็ไม่อยากจะให้มันเหมือนเดิมมันผิดด้วยหรือ เมื่อครั้งแรกเขาเองให้สัญญาว่าจะไม่โกหกปิดบังกัน แต่เขาเองเป็นคนที่ทำลายความไว้ใจนั้นลงไปแล้ว เมื่อหมดก็คือหมด ขาดแล้วใครจะต่อ ใครจะประสานอย่างไร มันก็คงจะเหมือนเดิมไปไม่ได้



เวลานั้นได้แต่ร้องไห้กอดเดียร์เอาไว้ เดียร์เองไม่ได้สนใจแล้วว่าเพื่อนจะมองด้วยความแปลกใจยังไง เพราะไม่มีใครรู้เรื่องที่เดียร์ชอบผมเลยสักคน แม้แต่ไอ้ดาเอง



“กลับไปเปลี่ยนเสื้อผ้า แล้วนอนเหอะนะ”

“ไม่ไปได้มั้ยเดียร์ ตอนนี้กูไม่อยากไปไหนทั้งนั้น”

“อืมม์ นอนตรงนี้ก็ได้ เดี๋ยวให้เอ็ดมันไปหาผ้ามาให้ห่มนะ”

“ชอบใจนะ กู...รักมึงนะเพื่อน”

“ถ้ารักกูจริง ห้ามทำอะไรแบบเมื่อกี้อีกนะ”

“มึงบอกให้มันเลิกยุ่งกะกูดิ ถ้ามันเลิกมาวุ่นวายกะชีวิตกู กูคงจะทำใจได้”

“เออ เดี๋ยวกูจะบอกเอง”



รู้สึกไม่ดีเหมือนกัน ที่ทำให้บรรยากาศในการมาเที่ยวครั้งนั้นมันต้องเสียไป พอวันรุ่งขึ้นไปเที่ยวกันที่น้ำตกป่าละอู ชอบมากเลย มีผีเสื้อเยอะมาก เวลาที่เล่นน้ำนะ พอได้กระโดดน้ำแล้วแหกปากตะโกน รู้สึกว่าดีเหมือนกัน หายเครียดดีพยายามร่าเริงเหมือนเมื่อวานนี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น



ทีแรกเพื่อนมันก็เกร็งกัน เดาอารมณ์เราไม่ถูก แต่พอมันเห็นเราบ้าปลดปล่อยอารมณ์เต็มที่ เลยสนุกสนานตามกันไป โดยที่ผมต้องทำเหมือนไอ้ตั้มไม่มีตัวตน เจ็บนะคนที่รัก อยู่ห่างแค่นี้ แต่ไม่สามารถคุยได้ ต้องคิดว่ามันเป็นเหมือนก้อนหินที่มีตัวตนอยู่ แต่เราไม่มีสาเหตุที่จะต้องไปใส่ใจ เท่านั้นเอง