[นิยายเกย์] เรื่องนี้ไม่มีชื่อ ตอนที่27 : ไขว่คว้า

[CruelMaster]

เช้าวันรุ่งขึ้น อาทิตย์นี้ไม่ต้องลงช็อป เรียนสบายๆ แต่ช่วงนั้นไม่สบายแล้วละ เพราะว่าใกล้จะสอบแล้ว ต้องอ่านหนังสือและเคลียร์งานค้างเก่าส่งมาเซอร์ให้หมด เลยไม่มีเวลาไปเล่นกีฬาอะไร สำหรับโรงเรียนผมมีคำขวัญโรงเรียนว่า “ขยัน ศรัทธา ร่าเริง”







นั่นคือสาเหตุที่ โดยปกติแล้วถ้าไม่ใช่ช่วงเวลาใกล้สอบ จะไม่มีนักเรียนมานั่งอยู่เฉยๆ จับกลุ่มคุยในช่วงกลางวัน ทุกคนจะต้องมีกิจกรรมทำ ไม่ว่าจะเล่นกีฬา จะซ้อมดนตรี หรืออะไรก้อตาม ข้อห้ามที่สำคัญคือการนั่งจับกลุ่มคุยกัน เพราะคุณพ่อบอกว่าเป็นการใช้เวลาที่ไร้ค่า

วันจันทร์นั้น พอดีว่าจะต้องรีบเคลียร์งานส่งมาเซอร์ทวิตตี้ ความจริงเซอร์เขาชื่ออื่น ทีนี้ด้วยความที่สนิทกัน เลยตั้งชื่อให้เซอร์ใหม่ ว่ามันน่ารักดี เพียงแต่มันไม่ค่อยเหมาะกับหน้าเขาเท่าไหร่ ชื่อมันออกจะน่ารักเกินหน้าไปหน่อยนึง เคยหลุดปากเรียกต่อหน้า เลยโดนตบกะโหลกไปทีนึง โทษฐานเอ็นดู เซอร์บอกว่าถ้าเป็นคนอื่นไม่ใช่เอ็งเรียกอาจมีโดนเตะ เลยต้องขึ้นไปทำงานบนห้องสมุด

“นั่งคนเดียวหรอครับ พี่นั่งด้วยได้มั้ย”
“อยากนั่งก้อนั่งดิพี่ ห้องสมุดโรงเรียน พ่อแม่ผมไม่ได้มาสร้างไว้ให้ผมเมื่อไหร่” นึกว่าใครพี่พลน่ะเอง
“ไม่รู้นี่ กลัวไม่ให้นั่งด้วย”
“จะนั่งก็นั่งดิ แล้วเลิกมายืนชนหลังได้แล้ว จั๊กกะจี้”

จะไม่ให้จั๊กกะจี้ได้งัยล่ะ มายืนข้างหลังไม่ว่า เล่นเอาอะไรมาชนหลังเราด้วย แถมรู้สึกว่ามันไม่ค่อยจะนิ่งเท่าไหร่ นึกในใจนี่มันในห้องสมุดนะเฟ้ย จะมาทำอะไรวะเนี่ย ก่อนที่อารมณ์จะเตลิด พี่พลก็เดินมานั่งข้างๆ

“เลิกกะแฟนแล้วหรอ น้องกานต์”
“พี่พลจะถามทำไมล่ะ หรือจะมารับอาสาดามหัวใจให้ผม”
“พี่ไม่กล้าหรอกครับ น้องกานต์มีระมาดามให้แล้วไม่ใช่หรอ”
โรงเรียนผม เป็นโรงเรียนที่ไม่ใหญ่มาก เรื่องทุกเรื่องในโรงเรียนเลย รู้กันทั่วไปหมด แถมพี่พลยังอยู่หอในเหมือนระด้วยเลยไม่แปลกใจ ที่พี่เขาจะรู้

“แต่ใจจริง ผมอยากให้พี่เป็นคนมาดามหัวใจให้ผมมากกว่านะ”
“แน่ใจเรอะ มีคนดามกี่คนแล้วล่ะครับ ถึงมาชวนพี่เนี่ย”
“กี่คนมันก็ไม่สำคัญนี่ครับ ขึ้นอยู่ว่าพี่กับผม เราคิดยังไง”
“แล้วน้องกานต์ล่ะครับ คิดยังไง”

ตอนนั้นผมเอามือไปลูบหลังมือพี่พล แล้วนั่งจ้องหน้าแต่ไม่ได้พูดอะไร แค่นี้ถ้าไม่โง่เกินไป น่าจะเข้าใจความหมายได้ดีแล้ว พี่พลเองก้อเอามือมาลูบต้นขาผม ตอนนั้นผมรีบจับมือพี่พลออก กลัวคนอื่นเห็น ถึงผมจะใจกล้าแต่ยังไม่หน้าด้านนะครับ

“เดี๋ยวจะขึ้นเรียนแล้ว ผมไปเข้าห้องน้ำก่อนนะพี่”
“พี่ไปด้วยคนดิ”
“ไม่ได้ห้ามนี่ครับ อยากไปก็ไป”

ห้องน้ำโรงเรียนจะอยู่หลังช็อปช่างเชื่อม พอเดินไปถึงทำธุระเสร็จแล้วกำลังจะเดินกลับตึกเรียนเพราะจะได้เวลาเข้าเรียนช่วงบ่ายแล้ว พี่พลจับมือไว้แล้วดึงผมเข้าห้องน้ำไป พอล็อคประตูได้พี่พลก็จูบปากผมทันที ยอมรับจริงๆว่า ตั้งแต่จูบมา ไม่เคยเจอใครจูบเก่งเท่าพี่เขามาก่อน เล่นเอาเราตัวเบา เหมือนจะลอย พอพี่พลเริ่มจะไซร้ต่อไป ผมรีบจับหัวพี่เขาไว้

“อย่าพี่ จะเข้าเรียนแล้ว เดี๋ยวไปเรียนไม่ทัน”
“แปปเดียวนะ พี่ขอนะครับ”
“ไม่เอาพี่ ถ้าพี่ไม่หยุดเดี๋ยวกานต์โกรธจริงๆนะ”

ต้องใช้ไม้นี้ถึงจะยอมหยุด ถ้าไม่อย่างนั้นสงสัยคงไม่ได้ขึ้นไปเรียนแน่นอน ตอนที่จะออกจากห้องน้ำ ให้พี่พลออกไปก่อนสักประมาณ 5 นาทีผมถึงออกไป แต่ว่าตอนที่ออกไปนั้นปรากฏว่าไอ้ตั้มครับ มันยืนอยู่หน้าห้องน้ำพอดี พอมันเห็นผมออกมา มันเดินตรงเข้ามาหาผมทันที

“มึงเข้าไปทำอะไรกะไอ้หน้าหนูนั่น”
“ทำไม กูจะทำอะไรมันก้อเรื่องของกู ไม่เกี่ยวกะมึง”
“สำส่อน มึงมั่วขนาดนี้เลยหรอ”
“ขอบใจที่ชม รู้ไว้ละกัน ที่กูเป็นอย่างนี้ก็เพราะมึงนั่นแหละ”




พูดเสร็จแล้วผมยิ้มเหยียดๆมุมปากให้มัน แล้วเดินออกมา เจ็บจังเลย ทำไม ทำไม ทำไม ไม่มีใครเข้าใจหรอกมั้งความรู้สึกนี้ เมื่อกูเจ็บ กูจะไม่ยอมเจ็บคนเดียว กูไม่ยอมให้ใครมาทำกูคนเดียวหรอก ตอนนั้นผมคิดในใจ พอขึ้นเรียนรู้สึกเครียดมาก กำมือจนเล็บมันจิกเข้าไปในเนื้อไม่รู้สึกตัวเลย

เลิกเรียนไปรอรับน้องบูม ต้องทำตัวเสมอต้นเสมอปลาย น้องมันจะได้รู้สึกดีด้วย วันนี้ตั้งใจว่าจะไม่เข้าไปหาเบส ยังไม่อยากเจอ ให้เวลาเบสคิดเอาเองดีกว่า ส่งน้องบูมเสร็จเลยไปหาเพชรที่หอ

“เพชร ไปขี่รถเล่นกันดีกว่านะ”
“อ้าว แล้วเบสล่ะ”
“พอดีวันนี้อยากชวนเพชร จะไปมั้ยล่ะ ถ้ารบกวนก็ขอโทษด้วยละกัน”
“ป่าว ไปก็ไป ไม่ได้ว่าอะไรนี่”

ตอนนั้นผมน่ะเปลี่ยนชุดแล้ว แต่เพชรยังใส่ชุดนักเรียนอยู่เลย น่ารักดีแฮะ เวลาใส่ชุดนักเรียนเสื้อขาวกางเกงน้ำเงินเนี่ย พอขี่รถเล่นได้พักนึง ผมพาเพชรเข้าไปที่บ้านไอ้ดา ตอนที่เข้าไปถึง ไอ้ดากับพิมพ์ทำหน้าแปลกใจ คงสงสัยว่าทำไม ผมถึงมากะไอ้เพชรได้ มันคงงงว่าผมไปสนิทกันตอนไหน

“หิวข้าวว่ะ จะมาชวนไปหาอะไรกิน ไปมะ ไปรับปุ๊กอีกคนนึง”
“เออ ไปดิ ว่าจะไปหาอะไรกินกันอยู่พอดี”




ที่บ้านปุ๊ก ปุ๊กมันมองด้วยความสงสัย พอได้จังหวะมันดึงผมไปที่หลังบ้านมันทันที

“ไปพามาได้ไงเนี่ย เพื่อนเบสมันไม่ใช่หรอ”
“ใครว่าไม่ใช่ล่ะ”
“โห ไม่กลัวเบสมันรู้หรอ จีบเบสแล้วยังมาจีบเพื่อนมันอีกเนี่ย”
“รู้ก็ช่างมัน เบื่อคนงี่เง่า”
“อ้าว นี่ทะเลาะกันเรื่องอะรัยหรอ”
“ไม่มีอะไรหรอก เรื่องไม่เป็นเรื่อง”
ใครจะไปกล้าบอกถึงสาเหตุล่ะ ถึงสนิทยังงัย มันก็ยังเป็นผู้หญิง จะให้มันมารู้อะไรมากคงไม่ดี เลยลากมันมาหน้าบ้านขอพี่บุ๋มพามันไปกินข้าว พอกินเสร็จเลยไปส่งเพชรที่หอ เพราะมืดมากแล้วเหมือนกัน

“ขอบคุณนะครับ วันนี้กานต์รู้สึกว่าอาหารอร่อยกว่าทุกวันเลยนะเนี่ย”
“เอ่อครับ ไว้คุยกันนะ อ้อ อย่าลืมไปหาเบสด้วยนะครับ”
“เพชร กานต์ขอนะ เวลาคุยกัน อย่าพูดถึงคนอื่นได้ป่ะ”
“คนอื่นที่ไหน นั่นแฟนกานต์นะ”
“โอเค แล้วแต่เพชรละกัน ขอโทษนะครับ เดี๋ยวจะทำตามที่เพชรต้องการ อยากให้ไปหาเบสใช่ป่ะ เดี๋ยวกานต์ไปหาก็ได้”
“อยากทำไรก็ทำดิ ทำไมต้องทำตามที่เพชรต้องการด้วยล่ะ”
“แล้วแต่จะคิดครับ ไม่อยากพูดมาก ไปก่อนนะ จะรีบไปหาเบสตามที่เพชรบอก”

ไปถึงหอเบส เบสนั่งอยู่ที่เดิม พอจอดรถ เบสมองหน้าผม
“กานต์หายโกรธเบสยัง”
“เปล่า บอกแล้วไม่เคยโกรธ ไม่เคยคิดจะโกรธด้วย”
“ไม่จริงอ่ะ ไม่โกรธกานต์ต้องมาตั้งนานแล้วดิ นี่พึ่งมาเอาตอนนี้”
“ก็มาแล้วไง ถ้าโกรธคงไม่มาหาหรอกรู้ป่าว”
“ครับ เบสขอโทษนะ ต่อไปเบสจะไม่ขัดใจกานต์แล้ว”
“ครับ แต่วันนี้กานต์ขอตัวก่อนนะ เดี๋ยวต้องไปส่งปุ๊กด้วย กลัวเข้าบ้านดึกเดี๋ยวม้าว่า”
“เบสคิดถึงกานต์นะ”
“ครับ กานต์ก็เช่นกัน”

พอขี่รถออกมา ปุ๊กมันซักใหญ่เลย มันสงสัยว่าทำได้ยังไง ถึงได้จีบพร้อมกันสองคน ผมบอกว่าไม่รู้สิ อยากคุยกะใครก็คุย คุยแล้วเรารู้สึกดีเราก็คุย แต่ถ้าคุยแล้วรู้สึกไม่ดีก็ไม่คุย แค่นั้นเอง

คนเรานี่แปลกดี ทำไมถึงกลัว กลัวว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร คิดนั่น คิดนี่สารพัด ทำไมถึงไม่มีใครคิดบ้างว่า แค่เรามีความสุขอยู่กับปัจจุบัน อนาคตมันก็แค่สิ่งเพ้อฝัน มีความสุขกับปัจจุบันดีกว่า ปัจจุบันเป็นสิ่งสำคัญ คำสัญญา มันก็แค่เรื่องของลมปาก ที่ผ่านมา และมันพร้อมที่จะผ่านไป
บางคนเคยบอกว่าจะทำอย่างนั้น จะทำอย่างนี้ แต่ไม่เห็นว่าจะทำตามที่บอก แล้วทำไม เราถึงจะต้องไปติดอยู่ตรงคำพูดของคนที่เขาไม่เคยคิดจะรักษามันเลยนะ รู้ทั้งรู้แต่บางเวลา มันก็อดไม่ได้ มันเป็นความอ่อนไหวหรือความโง่เฉพาะตัวกันแน่นะ ที่ยังจะไปยึดติดกับคำพูดของคนบางคน ที่บางทีเขาอาจลืมไปตั้งแต่มันพ้นจากปากเขามาแล้วก็ได้