[นิยายเกย์] เรื่องนี้ไม่มีชื่อ ตอนที่24 : TAIZE

by **CruelMaster** Fri Mar 26, 2010 10:24 am

ในช่วงบ่ายผมต้องเตรียมเพลงเทเซ่ ตั้งแต่ที่ผมรู้เรื่องไอ้ตั้มแล้ว ไม่ได้พูดกับไอ้นนท์เลย นี่เป็นครั้งแรกที่กลับมาพูดด้วย แต่ผมพยายามไม่สนใจที่จะคุยเรื่องอื่น ที่พูดกะมันก็มีแค่เรื่องเพลงที่จะใช้ และซ้อมนิดหน่อย

"กานต์ มึงหายโกรธกูยัง" ไอ้นนท์ถามระหว่างทีกำลังซ้อมเพลงอยู่
"ถ้ากูยังไม่หาย กูคงไม่มานั่งซ้อมเพลงกะมึงหรอก"
"แล้วไอ้..."
"ไม่ต้องพูดถึงมัน ถ้ามึงยังอยากให้กูคุยกะมึง หยุดซะ"
"เออ ก้อได้วะ"

คืนนั้นมีการทำเทเซ่ เทเซ่จะเป็นการภาวนาอย่างหนึ่งที่ผมชอบมาก เพราะมันจะเรียบง่ายดี มีการร้องเพลง มีการอ่านบทอ่าน และรำพึงภาวนา

ตอนที่ทำเทเซ่นั้นผมอดคิดถึงเรื่องของไอ้ตั้มไม่ได้ไม่รู้สิ เวลาที่ผมอยู่เงียบๆ ผมมักจะนึกถึงมันเสมอ ทำไมเราถึงรักคนคนนึงได้มากมายขนาดนี้ ความรักนี่แปลกดีนะ รสชาติของมันมีทั้งรสหวานและรสขม เป็นรสชาติที่โลดโผน ใครที่ไม่เคยคงจะไม่เคยรู้ ส่วนใครที่เคยแล้วคงจะเข้าใจว่ามันเป็นอย่างไร

พอเริ่มคิดก็เริ่มร้องไห้ ทุกครั้งที่คิดถึงเรื่องเก่าๆ จะต้องร้องไห้ทุกครั้ง ภาพเก่าๆ ที่เคยใช้เวลาด้วยกันมันผ่านเข้ามาในหัว แต่ต้องรีบระงับความรู้สึกนั้น เพราะยังไม่เสร็จพิธี เดี๋ยวจะต้องร้องเพลงอีก การฝืนทำเป็นไม่รู้สึกนี่มันช่างทรมานเหลือเกิน

"เป็นไรเปล่าวะ"
"กูไม่เป็นไรหรอก กูแค่คิดอะไรนิดหน่อย"
"ไหวนะมึงอ่ะ"
"เออน่า"

ตอนทำเทเซ่เสร็จ รู้สึกไม่สบายใจเลยเดินไปหาคุณพ่ออธิการ เพื่อไปคุยกับท่าน เพราะวันพรุ่งนี้จะกลับแล้วคงจะหายทรมานสักที อย่างน้อยถ้าไม่เห็นหน้า มันคงทรมานน้อยกว่านี้ พอคุยกับคุณพ่อเสร็จเลยกลับขึ้นไปนอนพรุ่งนี้จะต้องไปดูงานก่อนกลับกัน ที่โรงงานเหล็กที่บางสะพาน โดยแวะไปทำมิสซาที่บ้านแสงอรุณก่อน พอกลับมาถึงบ้านรู้สึกดีใจมากที่พ้นมาได้สักที

เข้าไปในบ้านเสร็จ เอาเสื้อผ้าออกจากกระเป๋า นอนหลับไปตื่นนึง ตื่นมาอีกทีทุ่มกว่าแล้วเลยอาบน้ำ ตั้งใจจะไปหาเบส พอออกจากบ้านมาขี่รถไปหอเบสเพราะวันนี้ตั้งใจแล้วที่จะไปหาคนเดียว

"เบส เบสอยู่มั้ย"
"อ้าวกานต์ เข้ามาดิ วันนี้ไม่กลัวเบสแล้วหรอ กล้ามาคนเดียว"
"ใครกลัวเบสล่ะ เบสออกจะน่ารักขนาดเนี้ย"
"ครับ ขอบคุณครับ พูดบ่อยเดี๋ยวก็ลอยกันพอดี"
"เบสกินข้าวยัง ไปหาไรกินกันดีกว่า"
"ไปดิ ไปกินอะไรดีล่ะ"
"งั้นเดี๋ยววันนี้กานต์ พาไปกินก๋วยเตี๋ยวรูละกัน"
"กานต์พาไปกินที่ไหน เบสก็ไปที่นั่นแหละ"

"กานต์เป็นคนขี่มอเตอร์ไซค์นี่นา ถ้าเบสไม่ไป กานต์คงต้องปล่อยเบสลงเดินเองอ่ะนะ"

"โห ใจร้ายกับเบสขนาดนั้นเลยหรอ"
"กานต์เป็นคนพาไป เบสต้องตามใจกานต์ดิครับ"
"ได้ครับ ตามใจกานต์ก็ได้"

หลังจากนั้นเราก้อไปกินก๋วยเตี๋ยวรูกัน สาเหตุที่เรียกก๋วยเตี๋ยวรูเนี่ย เพราะว่ามันอยู่ในซอยของซอยอีกที มันเหมือนเป็นรูเข้าไปอ่ะครับ คนทั่วไปเขาเลยเรียกกันก๋วยเตี๋ยวรู ขายตั้งแต่ช่วงค่ำถึงประมาณตี2 – ตี3 ประมาณว่าเที่ยวเสร็จก็แวะมากินได้ สะดวกดี

พอกินก๋วยเตี๋ยวเสร็จ ผมพาเบสไปนั่งเล่นริมน้ำกัน พอไปถึงที่นั่งมันเต็มหมดแล้ว ดีเหมือนกันเพราะตรงที่นั่งมันสว่างมากเกินไป เลยชวนเบสเดินลงไปตามขั้นบันไดลงท่าน้ำเพราะไม่มีใคร แถมไฟส่องไปไม่ค่อยถึง บรรยากาศดี ลมพัดสบาย

"เบส กานต์ขอจับมือเบสหน่อยได้ป่ะ"
"เอาดิ ไม่ได้ห้ามนี่"
"ครับ ขอบคุณครับ"

ระหว่างที่นั่งจับมือเบสนั้น ผมเอาหัวไปซบบ่าเบส จริงๆอยากให้เบสซบนะ แต่ว่ามันสูงกว่า เลยดึงมันมาซบไม่ถนัด ต้องซบมันเอง ตอนนั้นยังอดคิดถึงไอ้ตั้มไม่ได้อีก มันเป็นอะไรนักหนา ทำมันต้องนึกถึงมันตลอดเลย เลยตัดสินใจอยากที่จะลืมมันให้ได้ ผมหันไปโน้มคอเบสลงมาประกบปากจูบเบส โดยที่เบสเองยังไม่ทันตั้งตัว