[นิยายเกย์] เรื่องนี้ไม่มีชื่อ ตอนที่22 : ดอนบอสโก เขาตะเกียบ

[CruelMaster]

หลังจากวันนั้นมาอีกอาทิตย์นึงก็ถึงวันที่จะต้องไปอบรมแล้ว เซ็งชีวิตจังเลย เวลาอาทิตย์นึงตอนนั้นไม่มีอะรัยมาก ความคืบหน้ากับเบสคือ ได้หอมแก้มแล้ว ส่วนไอ้น้องบูม มันยังหวงตัวอยู่เลยต้องใจเย็นๆ เดี๋ยวน้องมันจะตกใจ







แต่ที่น่าห่วง คงเป็นตัวเราเอง ปีนั้นโรงเรียนพาไปที่บ้านพักดอนบอสโก เขาตะเกียบ หัวหิน ระหว่างทางที่นั่งรถไป ได้แต่นึกในใจ ทำไมเวลาที่คนเรามีความสุขเรามักจะลืมความทุกข์นะ รึว่าจริงๆแล้วโลกนี้มันไม่เคยมีความสุขอยู่หรอก มีแต่ความทุกข์ เพียงแต่ว่าจะทุกข์มาก หรือว่าทุกข์น้อย พอทุกข์น้อย เราพากันสมมุติเรียกมันว่าความสุข เราถึงไม่เคยรู้สึกเลย ว่าความสุขมันเป็นยังไง มีแต่ความทุกข์ที่มันอยู่เป็นเพื่อนเราตลอดเวลา นั่งคิดเรื่อยเปื่อยไปตลอดทางจนถึงเขาตะเกียบ







“บอย หนึ่ง มึงมานี่ก่อนดิ”
“ทำไมวะ ไม่รีบเอาของไปจองที่ก่อนหรอ”
“ก็...เดี๋ยวก่อนดิ ไม่ต้องรีบหรอกขึ้นไปท้ายๆ ดีกว่า กูไม่อยากนอนข้างมัน”
“เออ งั้นเดี๋ยวค่อยขึ้น”







พอขึ้นไปที่พักมันจะเป็นห้องยาว มีห้องน้ำอยู่ด้านซ้าย ด้านขวา เหลือบไปเห็นไอ้ตั้มกะไอ้นนท์มันเลือกที่นอนตรงกลางพอดี เลยชวนไอ้บอย ไอ้หนึ่งไปนอนริม ให้มันนอนซ้ายขวา คิดมากไปเปล่าวะเนี่ย ทำยังกะจะมีใครมาปล้ำ พอจัดของเสร็จแล้วต้องลงไปร่วมกิจกรรม เริ่มจากการละลายพฤติกรรม ระหว่างที่เล่นเกม พยายามไม่เฉียดเข้าไปใกล้มัน ทำไมนะ ยิ่งไม่อยากเจอยิ่งต้องอยู่ใกล้







ตกกลางคืนจะมีกิจกรรมยอดฮิตของบ้านดอนบอสโกเขาตะเกียบ เซอร์จะแจกกระป๋องให้พร้อมไอ้ช้อนขุดอ่ะนะ ให้ออกไปหาปูลมกัน ไม่รุ้ว่าจะมีคนรู้จักกันเยอะรึเปล่า ปูลมจะเป็นปูตัวเล็กสีขาวๆ จะอยู่ในรูตามริมหาดปากรูมันจะมีทรายเป็นเม็ดอยู่ วันนั้นเป็นครั้งแรกที่เคยหา โดยมีบอยกะหนึ่งไปด้วยกันมีไฟฉายไปอันนึง คอยฉายไปแล้วจะเห็นปูมันวิ่งสีขาวสะท้อนแสงไฟ เมื่อเห็นมันลงรูเราต้องเอาช้อนที่มีนั่นแหละขุดลงไป แล้วคอยจับ ปูลมที่ได้จะเอาไปชุบแป้งทอด ก่อนทอดต้องแกะกระดองแล้วล้างมันปูออกก่อน เขาบอกว่าถ้าไม่ล้างมันปู ท้องจะเสียเวลาที่กินเข้าไป จริงๆอยากลองนะว่ามันจะจริงรึป่าว ถ้าใครเคยลองช่วยบอกทีละกัน ระหว่างที่กำลังขุดหาปูกัน ผมไม่ได้สังเกตว่าไอ้บอยกะไอ้หนึ่งมันหายไปตอนไหน รู้สึกตัวอีกทีเมื่อได้ยินเสียง







“กานต์ นี่เราไม่มีทางที่จะพูดดีกันได้แล้วใช่มั้ย”



“บอกแล้วไง มันหมดไปแล้ว มันหมดไปตั้งแต่วันนั้นแล้ว ขอตัวนะ ไม่มีอะไรจะพุดแล้ว”







ในใจนึกเคืองไอ้สองคนนั่น ทำไมมันทิ้งเราไว้เฉยเลย พอไปเจอมันสองคน แทนที่เราจะเป็นฝ่ายว่ามัน มันกลับเป็นฝ่ายมาว่าเราอีกว่าทำไมไม่ฟังเหตุผลไอ้ตั้มบ้าง ความรู้สึกตอนนั้นคือทำไมไม่มีใครคิดถึงใจเราบ้างว่ามันเจ็บแค่ไหน







“ถ้าพวกมึงคิดว่ากูเป็นคนผิด กูก้อไม่ว่าอะไร แล้วแต่พวกมึงละกัน”



“กานต์ กูไม่ได้หมายความว่ามึงผิดนะ แต่มึงน่าจะฟังมันบ้างดิวะ”



“ฟังหรอให้กูฟังอะไร ที่มันพูดมาเคยมีความจริงบ้างมั้ย กูขอร้อง ถ้ามึงยังอยากคบกะกู อย่าเอ่ยถึงเรื่องของมันอีก กูไม่อยากฟัง”



“เออ ไม่ฟังก็ไม่ฟัง”







พอเลิกคุยเรื่องไอ้ตั้มแล้วก้อเดินกลับมาที่บ้านพัก ทำปูกัน แต่ตอนนั้นไม่มีอารมณ์สนุกเลย ทำไมจะต้องมานั่งเครียดด้วยวะ คงเพราะไม่มีใคร ตอนนั้นถ้ามีระอยู่ด้วยรึมีใครที่จีบไว้อยู่คงจะไม่เหงาเท่านี้ ทั้งที่อยู่ท่ามกลางคนเยอะแยะ แต่ทำไมเหมือนมีเราอยู่คนเดียว รู้สึกเบื่อๆเลยเดินขึ้นไปล้างตัวแล้วนอนอยู่เงียบๆคนเดียว อยากอยู่กับตัวเอง อยากรักตัวเองให้มากกว่านี้ ตอนนั้นน้ำตามันไหลออกมาเอง ทำไมเราต้องรักมันมากขนาดนี้ ทำไมถึงลืมมันไม่ได้ ทั้งที่มันทำเราเจ็บมากขนาดนี้