[นิยายเกย์] เรื่องนี้ไม่มีชื่อ ตอนที่20 : รักงั้นหรอ

[CruelMaster]

“ปล่อยกู กูจะไปกินข้าว”
“มึงต้องฟังกูก่อน กูรักมึงนะกานต์”
“งั้นรูปที่อยู่ในกระเป๋าตังค์มึง มันเป็นสิ่งแสดงถึงความรักที่มึงมีให้กูล่ะสิ”
“มึงฟังกูมั่งสิ”



“กูไม่ฟัง กูไม่เชื่อมึงแล้ว เมื่อมึงโกหกกูแล้ว กูจะไม่เชื่อมึงอีกต่อไป ในเมื่อมึงเริ่มนับหนึ่ง ต่อไปก็จะต้องมี สอง สาม สี่ เรื่อยไป”



“ทำไมมึงไม่มีเหตุผลเลยวะ”



“การมีเหตุผลของมึงคืออะไร คือกูต้องทำเป็นไม่รู้ว่ามึงกำลังจะทิ้งกูงั้นหรอ”
“กูไม่เคยพูดเลยนะว่าจะเลิกกับมึง”



“แล้วที่มึงทำคืออะไร กูบอกมึงแล้ว ว่ากูไม่ชอบคนโกหก มึงจำเอาไว้ มึงทำให้กูเจ็บเท่าไหร่ มึงต้องเจ็บมากกว่ากู”







ตอนนั้นมันเจ็บมาก ทำมัยมันจะต้องทำอย่างนี้กับกูด้วยวะ ผมเดินออกมา ไม่อยากเห็นหน้ามันอีกแล้ว ใจนึงยังรักมันมาก ลึกๆก้อดีใจกับคำพูดที่มันบอกว่ายังรักเรา แต่อีกใจนึงก้อคอยบอกคอยเตือนว่าสิ่งที่มันทำล่ะ นั่นหรอ คือความรักที่มันบอก







“โห มาช้าจัง ระหิวแล้วนะเนี่ย”
“โทษที พอดีเก็บของอยู่น่ะ”
“กานต์ไม่สบายเปล่า สีหน้าไม่ค่อยดีนะ”
“ปวดหัวนิดหน่อยน่ะ ไปกินข้าวกันดีกว่า ระหิวแย่แล้วนี่”







พอเดินไปถึงโรงอาหารตอนนั้นนักเรียนดูบางตาลงไปแล้ว คงเพราะมัวไปทะเลาะกับไอ้ตั้มอยู่ ตอนที่เดินเข้าไปกับไอ้ระ พวกเพื่อนในห้องที่ยังนั่งกินข้าวอยู่มันมองมา คงสงสัยว่าทำมัยไม่เดินมากับไอ้ตั้ม เพราะตอนนั้นคนที่รู้เรื่องผมทะเลาะกับไอ้ตั้มยังมีเฉพาะคนในกลุ่มผม







“เดี๋ยวระไปซื้อข้าวให้นะ”



“อืมม์ งั้นเดี๋ยวกานต์ไปซื้อน้ำละกัน เดี๋ยวนั่งโต๊ะนี้นะ”







พอผมซื้อน้ำเสร็จเลยเดินมานั่งรอไอ้ระ พอระซื้อข้าวกลับมาระหว่างที่นั่งกินข้าว เราคุยกัน ระพยายามถามถึงสาเหตุที่ผมเลิกกับตั้ม แต่ผมบอกไปว่าถ้ายังอยากคุยกะผมให้เลิกถามเรื่องนี้ เพราะผมไม่อยากพูดถึง







“กานต์ เดี๋ยวกินข้าวเสร็จไปเล่นบาสกันป่ะ”
“หึ ไม่เอาอ่ะ ลงช็อปก้อเหนื่อยแล้ว ขี้เกียจเล่น ไปอ่านหนังสือห้องสมุดดีกว่า”
“อืมม์ ตามใจ ดีเลยระได้ไปหารายงานด้วย”







สรุปเลยไปช่วยระหาหนังสือทำรายงาน พอบ่ายกลับเข้าช็อป มีความรู้สึกว่าหัวใจมันห่อเหี่ยวยังไงก้อไม่รู้ บอกไม่ถูกรู้สึกเบื่อมาก อยากที่จะไปให้พ้นตรงนั้นความรู้สึกนั้น ตอนเย็นเลิกเรียน เดินออกมาพร้อมไอ้ดา กะไอ้เดียร์ และเพื่อนคนอื่นๆ ระหว่างนั้นไอ้ตั้มกับไอ้นนท์ก้อเดินตามมา







“กานต์ เดี๋ยวนั่งเล่นบ้านกูก่อนป่ะ”
“โทษทีว่ะ เดียร์พอดีกูมีนัดอ่ะ”
“อ้าว นัดกับใครวะ”
“กูก็นัดกับเด็กกูมั่งดิ ตามประสาคนโสด”
“อ๋อ ที่ชื่อเบสอ่ะนะ คนที่มึงไปจีบมาวันนั้นอ่ะหรอ”
“เออ วันนี้กูว่าจะไปชวน เบสไปกินข้าว แต่ว่าเดี๋ยวกูต้องไปรับน้องบูมก่อนด้วย”
“โอ้โห เพื่อนกูนี่ เสน่ห์แรงไม่เบานะเว้ย”







จริงๆ ไม่อยากให้เดียร์มันพูดถึงเรื่องนี้หรอก ไม่ใช่เกรงใจไอ้ตั้มนะแต่ไม่อยากทำร้ายความรู้สึกเดียร์มากกว่า เพราะไม่มีใครรู้เรื่องระหว่างผมกับมัน ที่มันพูดคงต้องการให้ไอ้ตั้มได้ยิน ที่จริงมันอยากให้ผมกลับมาดีกับไอ้ตั้ม มันรู้ว่าผมรักไอ้ตั้มมาก แต่มันเองก้อรู้ว่าผมแค้นมากแค่ไหน มันเลยไม่กล้าบอกให้ผมดีกับไอ้ตั้มโดยตรง







“เออกูกะไอ้ดาไปก่อนนะ นี่สี่โมงกว่าแล้ว เดี๋ยวกูไปรับน้องไม่ทัน”
“เออ พรุ่งนี้เจอกันนะ”







ระหว่างที่ขี่มอเตอร์ไซค์กลับบ้านกะไอ้ดา ไอ้ดามันถามขึ้นมา







“มึงทำยังงี้ มึงมีความสุขหรอวะ”
“สุขสิ มึงดูหน้ากูสิ กูยิ้มอยู่เนี่ย”



“กานต์ มึงเป็นเพื่อนกะกูนะ กูรับฟังมึงได้ทุกอย่าง มึงเป็นยังไง มึงนึกว่ากูดูไม่ออกหรอวะ”



“ดูออก แล้วมึงจะถามกูทำไมล่ะ กูแค่ไม่อยากแพ้”
“นี่มันไม่ใช่เรื่องแพ้ชนะ นะเว้ย”



“ไม่รู้ดิ ในเมื่อมันมีคนอื่น กูก้อจะมีมั่ง เมื่อมันทำกูเจ็บ กูไม่ยอมเจ็บคนเดียวหรอก”



“แล้วมึงคิดว่ามันคุ้มหรอวะ”



“กูบอกแล้ว กูทำให้มันได้ทุกอย่าง เมื่อมันทำกูเจ็บ กูก็จะทำทุกอย่างเพื่อให้มันเจ็บได้เหมือนกัน”