[นิยายเกย์] เรื่องนี้ไม่มีชื่อ ตอนที่17 : รักของเพื่อน

by **CruelMaster** Fri Mar 26, 2010 10:16 am

พอผมจะเปิดประตูห้องน้ำออกมา ผมถูกผลักเข้าไปในห้องน้ำอีกครั้ง เป็นไอ้เดียร์ที่ผลักเข้ามา

"ทำไม มึงต้องไปคบกับคนอื่น มึงคบกับกูไม่ได้หรอวะ"

"เดียร์ กูรักมึงเหมือนเพื่อน กูไม่อยากทำร้ายมึง ขอให้มึงรู้ไว้แล้วกันว่าสิ่งที่กูทำลงไปกับคนอื่น มันไม่ได้เกิดจากความรัก แต่กูต้องทำ เพราะกูมีความจำเป็น"

"ความจำเป็นอะไร มึงบอกกูสิ กูขอร้อง ให้กูได้รู้ได้มั้ย"

"อย่าเลยว่ะ เอาเป็นว่าขอให้มึงรู้ไว้แล้วกัน ไม่ว่าใครจะเกลียดกูยังงัย กูขอให้มึงอย่าเกลียดกูก้อแล้วกัน เพราะกูไม่เหลือใครแล้ว กูมีแต่เพื่อนเท่านั้น"

ตอนนั้น น้ำตาที่มันหยุดไหลไปมันกลับมาอีกครั้ง เดียร์มันกอดผมเอาไว้ ทำไม ทั้งที่เราไม่อยากจะเป็นคนอ่อนแอแล้ว แต่มันหยุดไม่ได้ น้ำตามันไหลลงมา

"กานต์ แล้วเรื่องระหว่างกูกับมึงเมื่อคืนล่ะ"

"กูทำลงไปเพราะกูรักมึงนะ แต่กูรักมึงแบบเพื่อน อะไรที่ทำแล้วมึงมีความสุข กูจะยอมทำ คนอย่างกูไม่มีค่าอะไรพอหรอก มึงอย่ามาจมอยู่กะกูเลยนะ คนที่เขาได้จากกูไปมากกว่ามึงเขายังไม่เคยใส่ใจเลย"

"คืนนี้ มึงไปค้างบ้านกูได้มั้ย"
"ได้สิ กูไปค้างกับมึงก้อได้ กูว่าเราออกไปเหอะเดี๋ยวพวกนั้นมันสงสัย"

ขณะที่เดินออกมาผมคิดเรื่อยเปื่อย ตอนนั้นผมไม่เชื่อแล้วว่ามันจะมีใครที่รักจริง คบกันไป ไม่มันเบื่อเราก้อต้องเราเบื่อมัน ในเมื่อมันไม่มีความรักจริงๆอยู่ ทำไมเราจะต้องไปทุ่มเทอะไรอีก มีแต่ความรักของเพื่อนเท่านั้นที่ผมว่ามันมั่นคง ไม่เปลี่ยนแปลงง่ายๆ

ในเมื่อมันไม่มีความรักจริงแล้ว ก่อนที่มันจะเบื่อเรา เราก้อต้องเบื่อมันก่อน ทิ้งมัน ก่อนที่มันจะทิ้งเรา เมื่อไม่อยากเจ็บก้อจงอย่าเอาใจไปผูกอยู่กับใคร ขนาดคนที่เรามอบให้มันทุกสิ่งทุกอย่าง ถือว่ามันคือทุกอย่างในชีวิต แต่แล้ววันนึงเหมือนมันเป็นคนที่เราไม่เคยรู้จักเลย ความผูกพันที่ผ่านมาไม่เคยมีค่าพอ ให้มันรับรู้ ให้มันเข้าใจ

"กานต์ เป็นไรหน้าตาไม่ค่อยดีเลย" ปุ๊กถาม
"ไม่เป็นไรหรอก เครียดนิดหน่อย พอดีเมื่อวานพึ่งอกหักมาน่ะ"
"จริงดิ ใครมันทำเพื่อนเรา บอกมา เดี๋ยวไปจัดการเอง"
"ช่างมันเถอะ อย่าไปสนใจมันเลย"

"เออ เดี๋ยวเราหาหนุ่มให้จีบเอง อย่าไปสนใจเลย ผู้ชายมีเยอะแยะ น่ารักอย่างนายกลัวจะไม่มีแฟนรึไง"

"555 อย่างเราเนี่ยนะ น่ารัก เมารึเปล่าปุ๊ก"
"เอาเหอะน่า เชื่อเราดิ"
"แล้ววันนี้จะเอาไงเนี่ย ไปไหนดี"
"ไปขี่รถร่อนดีกว่า ขี้เกียจเที่ยว"

ผมเสนอ ทุกคนเลยตกลงกันตามนั้น ประมาณตี 1 ผมไปส่งปุ๊กที่บ้าน จากนั้นก้อไปค้างที่บ้านไอ้เดียร์

"กานต์ มึงรู้มั้ย กูเคยคิดว่า ทำไม กูถึงอยากอยู่ใกล้อยากดูแลมึงก้อไม่รู้สินะ มึงจำคำพูดกูไว้นะ กูไม่มีทางทำร้ายมึงได้"

"กูรู้ กูขอบใจที่มึงรักกูนะ ทำไมกูถึงไม่รู้ก่อนที่กูจะรู้สึกกับคนคนนั้น กูไม่กล้าคบกะมึงเพราะกูรู้ใจกูดี ไม่ใช่กูรังเกียจมึงนะ"

"แค่มึงรับรู้ความรู้สึกกู กูก้อดีใจแล้วล่ะ"

ผมกอดไอ้เดียร์ไว้ ผมดีใจที่มีคนที่รักผมมากขนาดนี้ แต่ทำไมผมถึงรักมันไม่ได้ ทำไมนะการที่เราจะลืมใครสักคนมันยากเย็นขนาดนี้ ถึงใจอยากจะรักมันแต่มันทำไม่ได้ ไม่อยากให้มันต้องมาเจ็บทีหลัง เพราะเราไม่สามารถให้มันทั้งใจได้ ใจที่มีให้คนคนนึงไปแล้ว ถึงมันจะไม่เห็นค่า แต่เราก้อไม่รู้จะเรียกคืนมายังงัย บางคนเคยบอกว่าใจมันอยู่ที่เรานี่แหละไม่ได้ไปไหน แต่เราไม่เรียกหามันเอง มันเลยซ่อนตัวอยู่

คืนนั้นเดียร์กอดผมแล้วเราก็หลับไปด้วยกันทั้งคู่ รักที่ผมมีให้มัน ถ้ามันเปลี่ยนให้มากกว่านั้นได้ผมคงไม่เสียใจมาถึงทุกวันนี้ บางทีถ้าเรารู้ว่าชีวิตคนเรามันสั้นนัก แป็ปเดียวก้อจบลงแล้ว คืนนี้เมื่อเราหลับตาลง เราไม่มีทางเลยที่จะรู้ว่าพรุ่งนี้ เราจะได้ลืมตาขึ้นมาอีกรึเปล่า เพราะฉะนั้นขอให้ทุกคนทำดีต่อกันไว้นะครับ สำหรับผมสิ่งที่ผ่านมา มันเป็นเรื่องที่กลับไปแก้ไขไม่ได้แล้ว มีแต่ปัจจุบันที่บางทีอดีตมันยังตามมาอยู่