[นิยายเกย์] เรื่องนี้ไม่มีชื่อ ตอนที่11 : ความเงียบ

[CruelMaster]

“จูบเฉยๆ แล้วมือล้วงลงไปทำไมอ่ะ อย่าดิเสียวน้า”
“แล้วตั้มไม่ชอบหรอครับ ถ้าไม่ชอบกานต์จะได้เลิก”
“...”
“ว่างัยครับ ให้เลิกป่ะ”







แทนคำตอบ ไอ้ตั้มก้อกดหัวผมลงไป แต่เพราะสถานการณ์ไม่ค่อยอำนวยเท่าไหร่ ก้อเลยแค่ดึงกางเกงบอลพร้อมกะกางเกงในมันลงมาที่เข่าอ่ะ พอรูดลงก้อเห็น ท่อนเนื้อของไอ้ตั้มชูคอขึ้นมา ผมเอามือรูดหนังหุ้มลงไป แล้วค่อยๆเอาลิ้นเลียไปที่หัวไอ้ตั้มถึงกับจิกหัวผมแน่นเลย พร้อมกับพยายามเด้งเอวส่งท่อนเนื้อนั้นให้เข้ามาในปากของผม ผมห่อปากและก้อพยายามเก็บฟันเพื่อที่ตั้มจะได้ไม่รู้สึกเจ็บอ่ะ ตอนนั้นผมทั้งดูดทั้งเอาลิ้นดุนที่หัว ตั้มถึงกับครางออกมาเบาๆ คงเพราะกลัวไอ้เดียร์ตื่นมั้ง มันเลยไม่กล้าครางเสียงดัง







สักพักผมก้อถลกเสื้อยืดตั้มขึ้นแล้วเลื่อนตัวไปเลียที่หัวนมของตั้ม มือก้อชักให้ตั้มไปด้วย มือตั้มเองก้ออยู่ไม่สุขแล้ว เริ่มล้วงมาที่ท่อนเนื้อของผมเหมือนกัน ตั้มรูดกางเกงผมลง จากนั้นก้อรูดท่อนเนื้อของผมเล่น ยิ่งทำให้ผมเร่งความเร็วลิ้นที่ตวัดไปตามตัวและหัวนมของตั้มเร็วขึ้น ตั้มเลยดึงผมขึ้นไปจูบปากอ่ะ ขริงๆแล้วโคตรเสียวเลยนะ แต่ไม่กล้าส่งเสียงกลัวไอ้เดียร์ตื่น ระหว่างที่ดูดปากกันอยู่ไอ้ตั้มก้อถอนปากออกแล้วบอกผมว่า




“กานต์ ตั้มจะแตกแล้ว กินน้ำตั้มนะ”







ผมก้อก้มลงไปพร้อมกับดูดท่อนเนื้อพร้อมเร่งฝีปาก สักพักนึงผมรู้สึกถึงการกระตุกของท่อนเนื้อที่อยู่ในปากผม พร้อมกับตั้มก้อกดหัวผมแนบลงไป ผมกลืนกินน้ำรักของตั้มจนหมด มันเป็นน้ำของคนที่ผมรักจริงๆ ตั้มนอนหอบหายใจแรงอยู่ พอผมจูบปากกับตั้มตั้มก้อเอามือสาวท่อนเนื้อของผมพร้อมกับดูดผมที่ซอกคอ จากนั้นก้อเลื่อนมาดูดหัวนมผมทั้งสองข้าง ตั้มจะวนเวียนอยู่แถวซอกคอผมบ่อยมาก จนในที่สุดผมก้อแตกคามือตั้มนั่นเอง จากนั้นเราสองคนก้อเอากางเกงในนั่นแหละครับเช็ดทำความสะอาด เพราะเดี๋ยวก้อเช้าแล้ว จากนั้นเราก้อนอนกอดกัน



พอตื่นเช้ามาผมก้อลุกไปล้างหน้าอาบน้ำตามปกติ จากนั้นก้อมานั่งต้มน้ำ ขณะที่นั่งต้มน้ำไอ้คุงมันลุกออกมาจากเต็นท์เดินผ่านไปจะไปล้างหน้า ผมเห็นมันหันมามองหน้าผม เหมือนจะถามอะไรสักอย่างแต่มันก้อไม่ถาม มันเดินไปมุดเข้าไปในเต็นท์ไอ้ดากะไอ้นนท์ สักพัก ไอ้สองตัวนั้นมันก้อชะโงกหน้าออกมามองผม ผมก้อนึกในใจว่ามันมองรัยมันวะ







“มึงมองรัยกูวะ”
“เมื่อคืนไอ้เดียร์นอนเต็นท์พวกมึงป่าววะ”
“ก้อนอนดิ ไม่งั้นมันจะไปนอนไหนอ่ะ”
“นี่มึงหมู่กันเลยหรอวะ”
“หมู่เหี้...รัย มึงพูดให้เคลียร์ดิ”
“ก้อ...เมื่อคืนมึงทำรัยกันอ่ะ”
“ทำห่ารัย กูก้อนอนปกติ”
“ปกติบ้านมึงดิ คอแม่งเป็นจ้ำขนาดนั้น หัดโกหกพวกนะมึง หลักฐานคาตา”







ชิบหา...นี่คอกูแดงจริงหรอวะเนี่ยรีบวิ่งเอากระจกมาดูดิครับ มันแดงจริงด้วยอ่ะ ไอ้ตั้มมันดูดเมื่อคืนแน่ ไอ้บ้าเอ๊ย ชัดขนาดนี้ ใครไม่เห็นก้อตาบอดแล้ว




“บ้า แมลงกัดกูเว้ย”
“แมลงไหนล่ะจ๊ะ แมลงตั้ม รึแมลงเดียร์”
“อ้าวมึง พูดงี้ไอ้เดียร์มันเสียนะ กูกะมันเป็นแค่เพื่อนนะเว้ย ก๔ไม่เคยคิดอย่างนั้นกะมันสักนิดเดียว”
“เออ มึงเลิกพูดกันได้แล้ว เดี๋ยวกานต์มันจะเสีย เกิดไอ้ตั้มมันเข้าใจผิดขึ้นมา กูน่ะเป็นแค่เพื่อนของมันเท่านั้นแหละ”
นี่กูพูดรัยผิดอีกป่ะวะ มันงอนกูอีกแล้วหรอ




“เดียร์ มึงเป็นรัยวะ”
“กูไม่เป็นรัย กูเบื่อโว้ย ได้ยินป่าวกูเบื่อ”



งงดิ มันเกี่ยวรัยกะกูด้วยวะเนี่ย ไอ้ตัวต้นเรื่องเพิ่งงัวเงียขี้ตาตื่นออกมาจากเต็นท์ ออกมาได้ก้อร้องหากาแฟ มึงรู้มั้ยเนี่ยกูทะเลาะกันเพราะมึงเนี่ย ว่าแต่ไอ้เดียร์มันโวยวายเรื่องอะรัยมันวะ สรุปงานกร่อยเลยรีบเก็บของอ่ะ เพราะเดี๋ยวเรือจะมารับแล้ว จะได้กลับบ้านแล้ว ตลอดทางที่นั่งเรือมา ไอ้เดียร์ไม่ยอมพูดกะใครเลย ใครถามอะรัยก้อไม่ตอบ มันนิ่งจนกลับถึงบ้านอ่ะ มันเป็นบ้ารัยมันอีกวะ ปวดกบาลอีกแล้ว