[นิยายเกย์] เรื่องนี้ไม่มีชื่อ ตอนที่9 : เพื่อนกันนะ

[CruelMaster]

หลังจากล้างหน้าล้างตาแล้ว ผมก้อมาต้มน้ำไว้เผื่อใครมันจะชงกาแฟหรือโอวัลติน ส่วนผมก้อกินโอวัลติน แล้วก้อชงกาแฟให้ไอ้ตั้มมัน

“ไอ้ตั้ม ระวังเป็นเบาหวานนะเว้ย มึงกินกาแฟที่ไอ้กานต์ชงอ่ะ” ไอ้เดียร์แซว
“เบาหวานก้อเบาหวาน กูชงให้แฟนกูกิน คนไม่มีแฟนอย่างมีงอิจฉาล่ะสิ”
ไอ้เดียร์หงอยเลยอ่ะ เดินหนีออกไปเลย นี่กูพูดรัยผิดป่ะวะเนี่ย
“ว่ามันแรงไปป่าว ไปง้อมันหน่อยดิ” ไอ้ตั้มกระซิบบอกผม
“กูไม่ได้ผิดนะ มันแซวกูก่อนอ่ะ”
“ไปหน่อยเหอะวะ พักนี้มันยิ่งเครียดๆ อยู่” ไอ้ดาเสริมอีกคน

เอาก้อเอาวะ กูไม่ได้ผิดซะหน่อยต้องมาง้อมันอีก ลุกเดินตามมันไปไอ้บ้านี่มันเดินไปไหนมันวะ ผมเดินตามไปจนไปเจอมันนั่งอยู่ที่ริมโขดหินคนเดียวอ่ะ มันหันหน้าออกไปทะเล ผมเลยไปนั่งข้างมัน

“โกรธกูหรอวะ ขอโทษนะ กูปากไม่ดีเอง มึงเป็นงี้กูใจไม่ดีเลยอ่ะ”
“กูไม่โกรธมึงหรอก กูบอกมึงแล้วงัย กูไม่มีทางทำร้ายมึงหรอกน่า กูไม่ทำให้มึงไม่สบายใจหรอกน่า”
“แล้วมึงเป็นเหี้...รัยวะ พักนี้มึงหงอยไป”
“มึงเคยสังเกตกูด้วยหรอวะ”
“สังเกตดิ มึงก้อเป็นเพื่อนกูนะเว้ย”

หุหุหุจะบอกว่าจริงแล้วไอ้ดามันสังเกตเห็นตะหากก้อเกรงใจ เลยรับสมอ้างไป เอาหน้าหน่อยนึงว่ากูสนใจเพื่อนรักเพื่อนนะเว้ย

“รึมีงไปแอบรักใครวะ ไอ้ห่านี่ ไม่ยอมบอกกันเลยนะ อุบเงียบนะมึง”
“ก้อกูไม่กล้าบอกใคร เพราะเขาคงไม่เคยมองกูหรอก กูก้อแค่รักเขาข้างเดียว”
“ใครวะ เดี๋ยวกูไปฉุดมาให้เอาป่ะ 555”
“บ้าดิมึง ถ้าเขาจะมาก้อต้องมาเพราะรักกูเว้ย ไม่ใช่มาเพราะโดนบังคับ”
“โห พระเอกน่าดูเลยมึงเนี่ย ใครคือผู้โชคดีคนนั้นวะ บอกกูหน่อยได้เปล่า”
“โชคดีรึโชคร้ายไม่รู้ เอาเป็นว่าวันไหน ถ้ากูจะบอกเขา กูจะให้มึงรู้คนแรกเลย”
“มึงสัญญานะ กูต้องรู้เป็นคนแรกนะ”
“เออ มึงได้รู้คนแรกแน่นอน”

มันพูดพร้อมกับยิ้มขึ้นมา ค่อยยังชั่วหน่อย ไอ้นี่ก้ออารมณ์แปรปรวนจริงเลยวะ เอาใจมันหน่อย เดี๋ยวมันงอนอีก เพื่อนมันจะหาว่าเราไม่สนใจเพื่อน สนใจแต่แฟน หุหุหุ แต่จริงๆแล้ว พออยู่กะไอ้ตั้มไม่รู้เป็นรัยลืมเพื่อนหมดเลยอ่า โดนมันด่ากันเป็นปรระจำ แหมมันก้อน่าจะเข้าใจกันบ้างนะ คนมันมีแฟนอ่ะ ก้อไม่ได้ลืมเพื่อนเมื่อไหร่เนอะ ผมลุกขึ้นยืนดึงมือไอ้เดียร์ลุกขึ้น

“ไป ไปได้แล้วเดี๋ยวไอ้พวกนั้นมันห่วงกัน”
“เออ ไปดิ”

มันกอดคอผมแล้วก้อเดินกลับไป ระหว่างทางผมก้อแซวมันมั่ง แหย่มันมั่ง มันก้อหัวเราะ ไม่เหลือท่าทางเศร้าเลย พอเดินไปถึงไอ้ตั้มมันก้อมองหน้าผม กูทำรัยผิดป่ะวะเนี่ย นึกขึ้นได้ ไอ้เดียร์มันกอดคอกูอยู่นี่หว่า เลยเอามือไอ้เดียร์ออก แล้วก้อเดินเข้าไปหาไอ้ตั้ม

“โหรัยวะ อุตส่าห์เดินไปปลอบกู พอกลับมาเจอที่รักปุ๊ป ทิ้งกูเลยหรอ”
“อ้าว มึงนี่ ก้อมึงก้อมีคนที่มึงแอบชอบแล้วนี่หว่า กูก้อต้องมาหาที่รักกูดิวะ”

แม่มมึงดูหน้ามันดิ ทำหน้ายังกะตูด กูกอดคอกะไอ้ดาก้ออกบ่อยยังไม่เห็นแม่งมีอาการงี้เลย นี่มันเป็นห่ารัยอีกเนี่ย

“เป็นรัยวะ”
“ป่าว”
“มึงอย่าทำงี้ดิ กูใจไม่ดีนะ”
“......”
“เป็นเหี้...รัย มึงอ่ะ กูเครียดแล้วนะ”

มันหันหน้ามาแล้วยิ้มเฉยเลย
“กูล้อมึงเล่น กูอยากรู้มึงจะทำยังงัย”
“ไอ้บ้านี่ มึงมาให้กูต่อยมึงเลยนะ ไอ้สันดานนี่ สนุกนักรึงัย”

ผมไล่ต่อยมันไปรอบๆ ไอ้เวรพวกนั้นเลยหัวเราะกันใหญ่เลย วิ่งไล่กันพักนึงมันก้อผลักผมลงไปในทะเลอ่ะ ก้อเลยเล่นน้ำกันไปเลย ไอ้พวกนั้นเลยวิ่งตามกันลงมาเล่นน้ำด้วยกันทั้งกลุ่ม