[นิยายเกย์] เรื่องนี้ไม่มีชื่อ ตอนที่8 : หวาน(2)

[CruelMaster]

พอเดินไปถึงเต็นท์ เปิดเข้าไปทั้งผมกะไอ้ตั้มก้อตกใจทั้งคู่ ไอ้เดียร์มันมานอนอยู่ในเต็นท์ได้ไงวะ ผมเข้าไปเขย่าตัวมัน

“ไอ้เดียร์ ไอ้เวรนี่ มึงมานอนรัยนี่ มึงไปนอนเต็นท์มึงดิวะ”
“กูจะนอนกะพวกมึงอ่า กูนอนด้วยแค่นี้ไม่ได้หรอวะ”
“แล้วกูกะไอ้ตั้มจะนอนงัยวะ”
“ก้อเบียดๆเอาเด่ะ”

ผมหันไปมองหน้าไอ้ตั้ม ไอ้ตั้มมันเลยดึงมือผมออกมา ออกไปนั่งที่เสื่อหน้าเต๊นท์
“เดี๋ยวก้อสว่างแล้ว นั่งเล่นเรื่อยๆ ก้อได้ ไม่เป็นรัยหรอก ปล่อยมันเหอะ มันกำลังเมา”
“มึงยังไม่ได้นอนไม่ใช่หรอ กูยังได้งีบไปแล้วนะ”
“ก้อเดี๋ยวกูก้อนอนงัย”
“อ้าว มึงจะให้กูนั่งคนเดียวหรอวะ”
“ป่าวกูก้อจะนอนข้างนอกนี่แหละ กานต์ กูขอนอนหนุนตักมึงได้ป่ะวะ”
“ก้อ... ได้ดิ”
“เกาคางให้กูด้วยนะ”
“โห มึงนี่ได้ทีเอาใหญ่เลยนะ”
“ยังไม่ได้เอา กลางแจ้งเดี๋ยวฟ้าผ่า แค่เกาคางพอ โอ๊ย !”

ผมดึงจมูกมันดิ ไอ้นี่ชอบพูดเล่นจริงๆ วันนี้กูอดเลย เพราะไอ้เวรในเต็นท์ทีเดียวเลย
“นอนได้แล้ว เดี๋ยวกูเกาคางให้ หลับซะเดี๋ยวโทรมนะมึง”
“ค้าบ”

ผมนั่งเกาคางไปก้อมองหน้ามันไป เวลามันหลับนี่ก้อน่ารักดีนะ เหมือนเด็กดีอ่ะ เห็นมันหลับตาพริ้ม ปากบางสีชมพู โอ๊ย ! อดใจไม่ไหวแล้วโว้ย ผมเลยก้มลงไปจูบมัน แล้วก้อแลกลิ้นกันอยู่พักนึง มันก้อยังไม่ลืมตานะ
“กูน่ารัก ขนาดอดใจไม่ไหวเลยหรอวะ”
“แหวะ มึงหลงตัวเองไปป่าว กูเมาหรอก กูถึงทำลงไปอ่ะ”
“งั้นดูดิ สร่างยัง”

มันโน้มคอผมลงไปจูบอีกรอบ ผมรักมันมากเลยนะเนี่ย มันจะรู้มั้ย
“ตั้ม กูรักมึงมากนะ แต่มึงจำไว้นะ ถ้าวันไหนมึงทำให้กูต้องเจ็บปวดใจ กูจะทำให้มึงเจ็บปวดใจยิ่งกว่าที่มึงทำกะกูอีก”
“โห มึงโหดจังอ่ะ มึงจะฆ่ากูรึงัย มึงทำกูได้ลงคอหรอวะ”
“กูไม่ทำรัยมึงหรอก และกูก้อไม่มีวันที่จะทำร้ายมึงได้หรอกน่า”
“แหงอยู่แล้ว กูน่ารักและก้อดีขนาดนี้ มึงทำกูไม่ลงหรอกใช่มะ”
“เออ! รู้ดีนักนะมึง”

ผมผลักหัวมันเล่น มันเลยหันเอาหัวมาซุกที่หน้าท้องผม มันเป่าที่ท้องผมด้วยอ่ะ แล้วก้อจั๊กกะจี้เอวผม ไอ้บ้านี่มันชอบแกล้งจริงๆเลย ผมก้อเลยจั๊กกะจี้เอวมันคืนมั่ง เลยหัวเราะดังลั่นกันทั้งคู่เลย

“เฮ้ย! มึงจะหวานกันอีกนานมั้ย กูจะนอน กูเลี่ยนแย่แล้ว” ไอ้เดียร์ตะโกนออกมาจากในเต๊นท์
“ไอ้สาด กูต้องมานั่งข้างนอกนี่ก้อเพราะมึงไม่ใช่หรอ ยังไม่สำนึกอีกนะ”
“มึงออกไปเอง กูบอกแล้วให้นอนเบียดด้วยกัน ช่วยไม่ได้”
“ช่างมันเหอะน่า เกาคางกูต่อดิ”

ไอ้ตั้มมันดึงมือผมไปเกาคาง ผมเลยสงบปากกะไอ้เดียร์ก่อนแต่นึกในใจว่ามึงอย่าให้ถึงทีกูนะ นั่งไปสักพักผมเองก้อง่วงนะ มันใกล้สว่างแล้วอ่ะ เลยสัปหงก
“มึงนอนมั่งดิ”
“อ้าวมึงไม่ได้หลับหรอ”
“กูหลับไปแล้ว พอตื่นมาก้อเห็นมึงสัปหงกอยู่อ่ะ”
“ไม่เป็นรัยหรอก เดี๋ยวก้อสว่างแล้ว”
“น่า นอนด้วยกันดิ หนุนแขนกูก้อได้”
“อืมม์ ก้อได้”

ผมเลยล้มตัวลงนอนข้างๆ หนุนแขนนอนมองหน้ามัน มันหลับตานะ แต่เสือกยิ้มด้วยอ่ะ
“มองคนหล่อหรอมึงอ่ะ”
“บ้าดิ กูมองตีนกามึง เวลายิ้มน่ะแหละ คนบ้ารัยวะ ตีนกาขึ้นแล้ว”
“พูดงี้กะกูหรอ”

มันเลยกอดผมแน่นเลยอ่ะ อบอุ่นดีจังเลย การได้นอนอยู่ในอ้อมกอดมันเนี่ย ผมเผลอหลับไปเมื่อไหร่ก้อไม่รู้ รู้สึกตัวอีกทีตอนเหมือนมีใครเอาอะไรมาเขี่ยที่หลัง อ้าวไอ้ดาเองนี่หว่า เอาไม้มาเขี่ยกูทำไมวะ

“ทำเหี้...รัยมึงวะ กูไม่ใช่หนอนแก้วนะมึง มาเขี่ยอยู่ได้ กูจะนอน”
“ชิบหา... กูนึกว่าตายทั้งคู่ กอดกันกลมเลยนะมึง ไม่อายฟ้าดินเลยนะ”
“อายเหี้...รัยล่ะ กูไม่ได้เอากันนี่ กูนอนกอดกันเฉยๆ”
“แล้วทำไมมึงไม่เข้าไปนอนในเต็นท์วะ มาโชว์พวกกูอยู่เนี่ย”
“นอนบ้ารัยอ่ะ ไอ้สันดานเดียร์มันมาแย่งที่นอนพวกกูอ่ะดิ กูถึงต้องมานอนข้างนอกเนี่ย”
“ไอ้เอ็ด เมื่อคืนไอ้เดียร์ไม่ได้ไปนอนกะมึงหรอวะ” ไอ้ดาตะโกนถาม
“ไม่รู้กูเมา หลับไปก่อน”
“เออ ดี กูสองคน เลยต้องนอนตากน้ำค้างข้างนอกนี่อ่ะนะ”

ผมบ่นไปตามเรื่องตามราว
“ช่างมันเหอะ จะบ่นไปทำไมล่ะ”

ไอ้ตั้มเอามือมาขยี้หัวอีกแล้วอ่า ตามันก้อยังไม่ยอมลืมนะ ไอ้นี่ขี้เซาเอาเรื่อง
“ไอ้บ้า กูไม่ใช่เด็กนะ ทำยังกะกูเป็นเด็ก”
“มึงน่ะ เด็ก”
“ไม่จริง กูโตแล้ว กู 15 แล้วนะ อ่อนกว่ามึงแค่ปีเดียวเอง”
“ขี้งอนเงี้ยะ ขี้บ่นเงี้ยะ ชอบเถียงเอาชนะเงี้ยะ มึงว่าไม่ใช่นิสัยเด็กหรอ โอ๊ย!”

ผมกัดจมูกมันเลยครับ หมั่นไส้ ว่ากูดีนักใช่มั้ย แล้วก้อเลยรีบลุกไปล้างหน้าล้างตาเตรียมหาอะรัยกินกันอ่ะ ขืนไม่รีบลุกชิ่งมาเดี๋ยวมันแกล้งเอาอีก