[นิยายเกย์] เรื่องนี้ไม่มีชื่อ ตอนที่39 : ทำร้าย

[CruelMaster]

ความคิดในตอนนั้นคือต้องพยายามไม่ดิ้น จะได้ไม่มีใครรู้ จะได้ตายสมใจเสียที ทั้งที่ตั้งใจว่าจะไม่ดิ้น แต่ร่างกายกลับไม่สามารถควบคุมได้ ผมเริ่มชักและดิ้น ทำให้ขาไปฟาดโดนผนังห้องเสียงดังขี้นมาทีนึง



“อากานต์ ลื้อทำไร” เสียงม้าตะโกนถามขี้นมา ตอนนั้นไม่มีเสียงใดๆ ออกมาจากปากแล้ว มีแต่เสียงดังอ๊อกๆ อาม้าขึ้นมาทุบประตูห้องผม



“กานต์ ลื้อเป็นไร เฮีย ขึ้นมาข้างบนเร็ว อากานต์อีเป็นไรไม่รู้ เร็วเฮีย”

“กานต์เปิดประตูให้เตี่ยหน่อย อากานต์เปิดประตูสิ”

“เฮีย พังประตูสิ จะมัวเรียกทำไมล่ะ”



พอเตี่ยกับม้าพังประตูเข้ามา ตอนนั้นผมถึงจะรู้ตัวแต่ไม่มีแรงที่จะทำอะไรได้แล้ว รู้ตัวทุกอย่างแต่ไม่สามารถพูดออกมา ได้แต่ดิ้นทุรนทุรายอยู่บนพื้นห้อง



“กานต์ ทำไมลื้อทำยังงี้ ลื้อเป็นลูกเตี่ยนะ เตี่ยรักลื้อนะ”

“เฮีย พาลูกส่งโรงพยาบาลสิ เร็วเข้า”



ตอนนั้นเตี่ยอุ้มผมขึ้นพาลงมาที่รถ แล้วขับรถไปโรงพยาบาลโดยมีม้าคอยกอดผมร้องไห้ไปตลอดทาง ระหว่างทางหูผมได้ยินแต่เสียงทั้งเตี่ยกะม้าร้องไห้โทษตัวเองว่าเป็นสาเหตุที่ทำให้ผมตัดสินใจฆ่าตัวตาย



พอไปถึงโรงพยาบาล ผมถูกนำเข้าห้องฉุกเฉิน พยาบาลเอาสายยางขนาดประมาณนิ้วก้อยทาเจลหล่อลื่นสอดเข้ามาทางจมูกผม ลงไปจนถึงกระเพาะ แล้วนำไซรินจ์ขนาดใหญ่มาต่อ เพื่อเทกรอกผงคาร์บอนละลายน้ำลงไป พอเต็มกระเพาะ ก็เอาไซรินจ์ดูดออก แล้วถึงจะเทน้ำละลายผงคาร์บอนชุดใหม่ลงไปอีก ทำอยู่อย่างนั้นนานพอสมควรแต่ผมไม่แน่ใจว่านานแค่ไหน แต่ตอนนั้นเริ่มรู้สึกตัวดีขึ้น



หมอให้ย้ายเข้าไปพักฟื้นในห้อง โดยอาการปัจจุบันไม่น่าเป็นห่วงแล้ว จะมีก็แต่ต้องสังเกตอาการระยะยาว ว่ายาที่กินเข้าไปจะทำอันตรายตับได้มากแค่ไหน หมอบอกว่าโชคดีที่ส่งโรงพยาบาลไว ถ้าช้าอีกนิดเดียวถึงล้างท้องได้ก็คงจะไม่มีประโยชน์เพราะยาจะกัดทำลายอวัยวะภายใน



ถึงจะรู้ตัวแล้ว ความรู้สึกในตอนนั้นยังไม่อยากคุยกับใครได้แต่นอนร้องไห้ จนสักพัก เจ้ลูกของตั่วแปะมาพร้อมกับตั่วอึ้ม



“เจ็ก ซิ่ม เดี๋ยวลั้งคุยกะกานต์หน่อยนะ เจ็กกะซิ่มไปรอข้างนอกกะม้าก่อนนะ” เตี่ยกะม้าเลยออกไปข้างนอกพร้อมกะตั่วอึ้ม

“กานต์ ลื้อทำยังงี้ทำไม เจ้รู้แล้วเจ้รีบมาเลยนะเนี่ย”

“........”

“เจ้รู้นะว่าลื้อยังไม่อยากพูด แต่ยังไงเจ้ก้อรับฟังลื้อได้ทุกอย่างนะ ตอนนี้เจ้ลื้อมันรู้แล้วทั้งคู่นะ มันกำลังนั่งรถลงมาจากกรุงเทพ เดี๋ยวอีกสักพักมันคงลงมาถึงทั้งคู่”

“เจ้ ทำไม ทำไม ไม่มีใครรักอั๊วเลย มีแต่คนเกลียดอั๊ว แม้แต่คนที่อั๊วรัก มันยังทำให้อั๊วเจ็บ เจ้อั๊วเหนื่อย อั๊วไม่อยากอยู่แล้ว”



เจ้ลั้งเข้ามากอดผมไว้ ผมร้องไห้เหมือนคนเสียสติ ความจริงผมคงเสียสติไปตั้งแต่ตอนที่ตัดสินใจทำอย่างนั้นลงไปแล้ว ผมเล่าเรื่องทุกอย่างระหว่างผมกะไอ้ตั้มให้เจ้ฟัง เจ้ไม่ว่าอะรัยมีแต่ปลอบใจ ผมว่าแกคงแปลกใจเหมือนกัน เพราะแกไม่เคยรู้มาก่อนว่าผมเป็นเกย์ ที่บ้านผมเองยังไม่รู้เลย มีแกคนแรกที่รู้



เจ้ลั้งคุยกับผมสักพัก แกออกไปตามเตี่ยกะม้าเข้ามา เสร็จแล้วแกขอตัวกลับ หลังจากนั้นญาติๆก็ทยอยมาเยี่ยม จนประมาณทุ่มกว่าๆ พวกเพื่อนๆผมเริ่มมากัน พวกมันรู้เพราะไอ้ดาไปหาผมที่บ้านแล้วป้าที่อยู่บ้านตรงข้ามบอกมัน มันเลยรีบโทรตามเพื่อนให้มาหาผมที่โรงพยาบาล แต่ตอนนั้นผมเองยังพูดมากไม่ได้ มันรู้สึกว่าเหนื่อย และเจ็บคอมาก



ประมาณ 2 ทุ่ม คนที่ผมไม่อยากเจอมากที่สุดมันก้อโผล่มา โดยที่มันตรงเข้ามากอดผม ต่อหน้าเตี่ยกะม้าและเพื่อนๆ ก่อนที่ผมจะทันพูดอะไรออกมามันก็พูดขึ้นมาก่อน



“เตี่ยกับม้าออกไปข้างนอกก่อนได้มั้ยครับ ขอตั้มคุยกับกานต์หน่อย พวกมึงด้วยออกไปก่อน” เตี่ยกับม้ามองหน้ากัน แล้วเดินออกไปข้างนอก พวกเพื่อนๆผมก็เดินตามออกไป



“ทำไม ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย”

“กูไม่อยากให้มึงลืมกูไง กูจะทำให้มึงจำกูจนวันมึงตาย”

“กูไม่ยอมหรอกนะ ถ้าจะไปก็ไปด้วยกัน” ตอนนั้นมันดึงข้อมือผมให้ลุกจากที่นอน

“โอ๊ย จะพากูไปไหน”

“มึงอยากตายไม่ใช่หรอ กูจะไปตายกะมึงไง กูไม่ยอมเจ็บอยู่คนเดียวหรอกนะ ถ้ามึงจะตายกูจะตายพร้อมมึงเดี๋ยวนี้”

“ถ้ามึงตายแล้วแนนล่ะ”

“เรื่องของแนน ถ้ากูตายแล้วแนนอยู่ไม่ได้ก็เรื่องของมัน แต่กูอยู่ไม่ได้ถ้าไม่มีมึง มึงเข้าใจกูบ้างมั้ย”



เป็นครั้งแรกที่ผมเห็นไอ้ตั้มร้องไห้ ที่ผ่านมาผมไม่เคยเห็นน้ำตาจากมันเลย สรุปแล้วความจริงคืออะไรกันแน่ นี่ผมสับสนไปหมดแล้ว ทำไมมันถึงต้องร้องไห้ด้วย ในเมื่อมันไม่ได้คิดว่าเราเป็นคนสำคัญที่สุดของมันนี่นา คนที่สำคัญกับมันที่สุดน่าจะเป็นคนนั้นมากกว่า แต่ทำไมพอเห็นน้ำตามันแล้ว ใจมันโหวงๆยังไงก็ไม่รู้ ตอนนั้นเผลอเอามือไปเช็ดน้ำตาให้มัน เห็นน้ำตามันแล้วผมได้แต่ร้องไห้ตาม



“ตั้ม อย่าร้องไห้ดิ กานต์ทนไม่ได้อย่าร้องไห้นะ กานต์ขอร้อง”

“สัญญากับตั้ม อย่าทำอย่างนี้อีก ถ้ากานต์ไม่อยากเห็นตั้มร้องไห้”

“ได้กานต์สัญญา กานต์จะไม่ทำอย่างนี้อีก”



ตั้มดึงผมเข้าไปกอด ทั้งที่ผ่านมาพยายามทุกอย่าง แต่พอเห็นมันเสียใจจริงๆแล้ว ทำไมผมถึงไม่ดีใจ ทำไมความรู้สึกปวดร้าวมันยิ่งเพิ่มมากกว่าเดิม เราเลวมากใช่มั้ย ที่ทำร้ายคนที่เรารักมากมายขนาดนี้