[นิยายเกย์] เรื่องนี้ไม่มีชื่อ ตอนที่37 : บูม(2)

[CruelMaster]

“บูมน่ารักจังเลย รู้ตัวมั้ยครับ” ผมหอมแก้มบูมเบาๆ



“อือ พี่กานต์ อย่าทำแบบนี้ดิ”



อารมณ์ตอนนั้น เอาช้างมาฉุดก็ไม่หยุดแล้วครับ ผมจัดการถอดกางเกงบูมออกแล้วก้มลงไปใช้ปากให้บูม ตอนที่ลิ้นผมสัมผัสกับเนื้อหนุ่มของเด็กน้อยครั้งแรกบูมถึงกับสะดุ้ง พลางพยายามที่จะผลักหัวผมออก ในเมื่อมาถึงขั้นนี้แล้วถ้าทำไม่สำเร็จก็ไม่รู้ว่าจะพูดยังไง ผมครอบปากลงไปทันที



จากอาการขัดขืนเล็กน้อยในทีแรก บูมเอามือมาลูบหัวของผมเล่น พร้อมกับส่งเสียงครางในลำคอเบาๆ ผมใช้ปากให้บูมจนเสร็จ เราก็รีบไปทำความสะอาดร่างกายพร้อมกับกลับมานั่งทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เพื่อรอไอ้ดาที่จะกลับมาบ้าน ระหว่างที่นั่งรอ ผมก็คุยกับบูม



“บูม โกรธพี่กานต์มั้ยครับ ที่พี่ทำลงไปแบบนี้”



“ไม่รู้สิพี่กานต์ บูมบอกไม่ถูก แต่ต่อไปนี้ถ้าบูมไม่พร้อมพี่กานต์สัญญานะว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก”



“ได้ครับ แค่น้องบูมไม่โกรธพี่ พี่ก็ดีใจแล้ว”



ช่วงนั้นความสัมพันธ์ระหว่างผมกับเบสและเพชร ก็เดินทางมาถึงจุดเปลี่ยน เพราะผมติดยาและยังทำให้ทั้งคู่ติดยาตามไปด้วย จนในที่สุดป๊าของเบสก็ทราบเรื่องเข้า วันนั้นเบสโทรมาหาผมพร้อมกับร้องไห้



“กานต์ เบสคงไม่ได้อยู่ใกล้กานต์แล้วนะ”



“ทำไมล่ะ เบสจะไปไหน เบสจะทิ้งกานต์ไปหรอ”



“ป๊าเบสเขารู้ว่าเบสติดยา เขาจะเอาเบสกลับไปเรียนกรุงเทพ”



ตอนนั้นยอมรับว่ารู้สึกเสียใจมาก ถึงแม้จะรู้ว่าสักวันนึง ที่ผมกับเบสจะต้องแยกจากกัน แต่ไม่เคยคิดเลยว่าวันนั้นมันจะมาถึงไวขนาดนี้ เบสบอกว่าเซอร์ที่คุมหอเป็นคนโทรไปบอกป๊าของเบสเอง และยังบอกกับแม่ของเพชรด้วย แต่ป๊ากับแม่ของทั้งคู่ ไม่รู้ว่าผมเองเป็นต้นเหตุที่ทำลายลูกของเขา เขาคิดว่าควรที่จะแยกทั้งคู่ออกจากกัน เลยตกลงกันที่จะให้เบสกลับไปเรียนกรุงเทพ และเพชรถึงจะเรียนที่นี่ตามเดิม แต่ต้องถูกควบคุมความประพฤติ



ผมยอมรับว่าผมทำอะไรที่เห็นแก่ตัวหลายอย่าง แต่ถ้าจะบอกว่าผมไม่เคยรู้สึกดีกับทั้งคู่มันคงไม่ใช่ ถึงคนที่ผมรักจะมีคนเดียว แต่ทั้งคู่ก็เป็นคนสำคัญสำหรับผม ทำไม คนที่เรารู้สึกดีด้วยจะต้องหายออกไปจากชีวิตเราด้วย เราไม่มีทางที่จะรั้งเขาไว้เลยรึไง ความรู้สึกสูญเสียมันจะไม่มีทางหมดไปจากใจของเราเลยใช่มั้ยเนี่ย