[นิยายเกย์] เรื่องนี้ไม่มีชื่อ ตอนที่38 : ลาก่อน

[CruelMaster]

วันหนึ่ง ระหว่างที่ลงช็อปทำงานผลัดในช่วงปิดเทอม ช่วงที่ปล่อยพักเที่ยงนั้นเอง



“กานต์ มึงต้องคุยกะกูให้รู้เรื่องแล้วนะวันนี้” ไอ้ตั้มกึ่งลากกึ่งจูงมือผมไปที่ม้าหินข้างบ้านพักอธิการ ตอนนั้นไม่อยากขัดขืนแล้ว เหนื่อยเหลือเกิน ตั้งแต่ไม่ได้เจอเบสกับเพชรผมรู้สึกล้าและเหมือนกับว่าชีวิตผมจะอยู่เพื่อใครอีก



“กานต์ กูรักมึงนะ มึงเข้าใจกูบ้างมั้ย”



“หรอตั้ม ถ้าตั้มรักกานต์จริงตั้งแต่ตอนนี้ ไปจนถึงเวลาเข้าช็อปช่วงบ่าย ตั้มพูดว่ารักกานต์ ห้ามหยุดนะ แล้วกานต์จะเชื่อ”



“ได้ดิ ตั้มรักกานต์นะ ตั้มรักกานต์ ..........”



รักหรอ ทำไมคำนี้มันถึงทำให้เราเจ็บปวดจังนะ เจ็บที่ใจจังเลย จะทำยังไงดี ความรู้สึกนี้มันถึงจะพ้นไปได้ มีความเจ็บไหนที่มันจะทำให้เราลืมความเจ็บนี้ได้บ้างนะ



ระหว่างที่ตั้มพูดนั้น พอมันพูดว่ารักครั้งนึงผมก็เอาเล็บนิ้วโป้งกรีดข้อมือตัวเองทีนึง เผื่อว่าความเจ็บนี้มันจะมากกว่าความเจ็บที่ใจ แต่มันยังไม่มากพอเลยนี่นา



“ตั้ม พูดอีกดิ กานต์อยากได้ยินว่าตั้มรักกานต์ พูดอย่าหยุดนะ”



ผมยิ้มให้มัน โดยที่มือที่ซุกอยู่ใต้โต๊ะ พร้อมกับกรีดข้อมือตัวเองไปด้วย จากทีแรกที่เป็นรอยแดงๆ เริ่มมีเลือดไหลออกมาซิบๆ จนในที่สุดแขนข้างซ้ายของผมมันก็เต็มไปด้วยเลือด



“กานต์ มึงทำอะไรวะ ไอ้ตั้มมึงพูดอะไรกับมัน” ไอ้ดาเดินมาทางข้างหลังกับไอ้นนท์มันคว้าข้อมือผมดึงออก



“ทำมัยมีอะไร”



“มึงดูข้อมือมันดิ มึงพูดอะไรกะมันวะตั้ม”



“กานต์ ทำไมกานต์ทำอย่างนี้ละ”



“มึงบอกว่ารักกู แต่คนที่มึงเลือกไม่ใช่กูนี่ เจ็บมั้ยล่ะกูอยากให้มึงเจ็บบ้างไง”





วันนั้นผมเล่นของไปประมาณ 4 ตัวตอนเช้าด้วย เลยทำให้ตัวเองไม่มีสติ บอกไม่ถูกเหมือนกันความรู้สึกในตอนนั้น ไอ้ดาพาผมไปห้องพยาบาลเพื่อทำแผล ตอนนั้นเหมือนร่างที่ไร้วิญญาณ ไม่อยากพูดไม่อยากคุยกับใคร



“อากานต์ลื้อไปทำอะไรมา ถึงต้องพันข้อมือ” พอม้าเจอหน้าก็เริ่มบ่น เตี่ยดึงข้อมือไปเปิดผ้าพันแผลดู



“นี่ลื้อติดยาหรอ เค้าเป๋ ทำไมทำตัวอย่างนี้”



“ลื้อเคยทำอะรัยให้ม้ากะเตี่ยสบายใจบ้างมั้ย ทำแต่เรื่อง ดีแต่ผลาญเงิน ลื้อนี่มันเลี้ยงเสียข้าวสุก”



ทำไมเวลามีอะไรไม่เคยมีใครคิดจะปลอบเรามีแต่คนด่า เรานี่มันเลวจริงๆ ไม่เคยทำตัวให้เตี่ยกะม้าภูมิใจเลย เหมือนความในใจที่เก็บมานานมันระเบิดออกมา เพราะเก็บไว้ไม่ไหวแล้ว



“เมื่อรู้ว่าอั๊วเกิดมาทำแต่เรื่องเดือดร้อน แล้วให้เกิดมาทำไม ทำไมไม่ฆ่าอั๊วให้ตายตั้งแต่ตอนที่เกิดล่ะ”



“เพี๊ยะ.........”



“เตี่ย ลื้อตบอั๊วหรอ”



ตั้งแต่เกิดมาจนถึงวันนั้นไม่เคยเลยสักครั้งที่เตี่ยกับม้าจะตี ไม่เคยแม้แต่จะเงื้อมือขึ้นมา ในเมื่อไม่มีใครรักแล้วจะอยู่ทำไม ผมวิ่งหนีขึ้นห้องตัวเอง หยิบขวดยาฆ่าแมลงที่บันไดขึ้นห้องไปด้วย



เข้าไปในห้องไปนั่งร้องไห้ ตัดสินใจเมื่อไม่มีใครรักแล้ว คนที่รักทุกคนต่างหายไปจากชีวิตผมหมดแล้ว ที่มีอยู่ก็มีแต่คนที่เกลียดผม แล้วผมจะอยู่ต่อไปเพื่ออะไร เลยหยิบกระดาษขึ้นมาเขียนจดหมาย



กราบเท้าเตี่ยและอาม้าที่เคารพ



ชาตินี้กานต์รู้ตัวว่าเป็นคนเลว ไม่เคยทำให้เตี่ยกะม้าสบายใจ ต้องกราบขอโทษด้วย ที่ไม่ได้แทนคุณที่เลี้ยงดูมา เกิดชาติหน้าขอเป็นวัวควายทำงานใช้แรงแทนคุณ หรือขอเป็นหมาเฝ้าบ้าน ไม่กล้าขอเกิดเป็นลูกอีกต่อไป เพราะคงเลวเกินกว่าที่จะเกิดมาเป็นคนได้อีก



เมื่อกานต์ตายไปแล้ว ไม่ต้องทำพิธีอะไรทั้งสิ้น ขอให้บอกเจ้ ให้เจ้เอาไปเผาเลยไม่ต้องสวด เงินที่อยู่ในธนาคารคงพอค่าโลงกับค่าถ่านค่าสัปเหร่อ เมื่อเผาแล้วกระดูกให้ลอยน้ำให้หมดห้ามเก็บเอาไว้ แค่ที่รบกวนเตี่ยม้ามาทุกวันนี้ ก็ไม่รู้ว่าจะต้องเป็นวัวควายใช้หนี้อีกกี่ชาติ อย่าเอากระดูกมาเก็บให้รกบ้านเลย ส่วนเตี่ยม้าอย่าไปเผากานต์เลยนะ ในเมื่อกานต์เลว ไม่เคยทำให้สบายใจ เตี่ยม้าคงจะดีใจ ที่จะไม่ต้องมีคนเลวอย่างนี้อยู่ในบ้านอีกต่อไป



หลังจากเขียนจดหมายเสร็จ ผมหยิบขวดยาฆ่าแมลงมากรอกปากตัวเอง ครั้งแรกที่สัมผัสลิ้น รู้สึกว่ามีรสเปรี้ยว เมื่อมันลงถึงกระเพาะ มันกลับขย้อนออกมาเอง ตอนนั้นตามองอะไรมันกลายเป็นสีเหลืองไปหมดแล้ว น้ำลายเริ่มไหลออกมา นี่เรากำลังจะตายใช่มั้ยเนี่ย