[นิยายเกย์] เรื่องนี้ไม่มีชื่อ ตอนที่31 : ว้าเหว่

[CruelMaster]

พูดเสร็จระหอมแก้มผม และพยายามไซร้ที่ซอกคอ

“อย่าระ กานต์ยังไม่พร้อมนะ”
“ทำไมล่ะ ขอเถอะนะ”
“ระ ถ้ากานต์ยังพอมีค่าในสายตาระบ้าง อย่าพึ่งได้มั้ย แต่ถ้าระต้องการ ก็โอเค กานต์จะได้รู้ว่าระต้องการแค่นั้น”
“เปล่า อย่าคิดมากดิ ตามใจกานต์ละกัน ระรอได้”
“ขอบคุณนะครับ ระน่ารักที่สุดเลย”

ตอนนั้น คงเป็นเพราะอารมณ์วูบที่มันทำให้ผมนึกถึงไอ้ตั้มขึ้นมามั้ง ผมเลยไม่อยากที่จะมีอะไรกับระ ความรู้สึกในตอนนั้นบอกไม่ถูกเหมือนกันว่าทำไม รู้แต่ว่าอยากคิดใคร่ครวญให้ดีกว่านี้

นั่งคุยกันสักพักก็ลงมาข้างล่าง เดี๋ยวระจะต้องกลับหอ เพราะตอนนั้นบ่ายจนจะเย็นอยู่แล้ว ไม่งั้นจะกลับช้าเกินไป เดินออกไปส่งระขึ้นรถ กลับเข้ามาพอดีโทรศัพท์ดังพอดี

“หวัดดีครับ ขอสายใครครับ”
“กานต์หรอ ปุ๊กนะ เย็นนี้ไปบ้านอั้มกันนะ”
“เอาดิ ปุ๊กเอามอไซค์มานะ กานต์ขี้เกียจขี่รถที่บ้านออกไป”
“โอเค ไว้เจอกันประมาณ 5 โมงนะ”
“ได้ๆ จะรอนะ อย่าเลทมากนะ”

อย่างน้อย การออกไปข้างนอกกับปุ๊ก มันก็ทำให้เรามีเวลาส่วนตัวน้อยลง มีเวลาคิดฟุ้งซ่านให้น้อยลง เป็นความจริงทีเดียวที่เขาบอกกันว่าอยู่คนเดียวนั้นให้ระวังความคิด เพราะความคิดคนเรานั้น มันไปไกลได้ง่าย เผลอแปปเดียวความคิดสามารถเตลิดไปได้ไกล ยิ่งเป็นคนคิดมากอย่างผมแล้ว ไม่ควรที่จะอยู่คนเดียวเลย

วันนั้นอั้มอยู่บ้านกะเป้สองคนเท่านั้นเอง เพื่อนคนอื่นๆ ไม่ได้มาด้วย พออั้มชวนออกไปกินข้าว ปุ๊กเลยนั่งไปกะอั้ม ผมต้องไปกะเป้ รู้สึกไม่ค่อยดีเท่าไหร่ รู้สึกว่าเป้มันกวนประสาท อยู่ใกล้แล้วหงุดหงิด

“พี่กานต์ เป็นไรเปล่าครับ หน้าตาไม่ค่อยดีเลย”
“ไม่หรอก ไม่มีอะรัย”
“ผมทำอะไรให้พี่ไม่พอใจหรอ”
“ไม่รู้ดิ พี่ว่าเป้มองพี่แปลกๆน่ะ พี่ไม่ค่อยชอบ”
“ผมอยากรู้จักพี่นี่ครับ”
“นี่ก็รู้จักแล้วไง”
“อยากรู้จักมากกว่านี้ได้ป่ะ”

แปลกดี ดูท่าทางมันเงียบๆ ไม่น่าจะมาสนใจอะไรเรานี่หว่า แต่ว่านะ มีคนคุยด้วยก็ดีกว่าอยู่เปล่าๆ มันจะคิดอะไรเรื่องของมัน รู้แต่ว่าไม่อยากอยู่คนเดียวเท่านั้นเอง ความรู้สึกนี้จะมีใครเข้าใจบ้างนะ