[นิยายเกย์] เรื่องนี้ไม่มีชื่อ ตอนที่28 : เป้

[CruelMaster]

หลังจากวันที่ไอ้ตั้มเห็นผมออกมาจากห้องน้ำกับพี่พลแล้ว เรายิ่งมึนตึงกันมากกว่าเดิม เคยถามใจตัวเอง ว่าคิดถูกแล้วหรือ ที่ทำให้มันเป็นอย่างนี้ ว่างเปล่าไม่มีคำตอบใดๆ ออกมาจากสมองเลย แต่ไม่นานก็เกิดเรื่องที่ทำให้ชีวิตผมเปลี่ยนไป มันเริ่มจากวันศุกร์ของอาทิตย์นั้นเอง

“กานต์ ตอนนี้เราจีบรุ่นน้องนายอยู่นะรู้เปล่า”
“จริงดิ ไปจีบใครอ่ะ ไม่เห็นรู้เลย”
“ชื่ออั้ม เรียนช่างกลปี 1”
“อุบเงียบเลยน้า ไม่บอกกันมั่ง”
“แล้วนายมีเวลาให้เราบอกหรอ เห็นวุ่นวายกะหนุ่มๆทุกวัน”
“ครับ ผมผิดเองครับ”
“วันนี้ เราว่าจะชวนนายไปหาอั้มหน่อย ไปป่ะ”
“ไปดิ จะไปดูหน้า ไม่ค่อยรู้จักเด็กรุ่นน้องช่างกลซะด้วย”

ปุ๊กพาผมไปบ้านอั้ม บ้านอั้มเป็นทาวน์เฮาส์ที่แม่ซื้อไว้ให้สามคนพี่น้องอยู่ เพราะบ้านอั้มจริง อยู่ห่างตัวเมืองออกไปอีกไกลพอสมควร อั้มเป็นลูกคนกลาง พี่ชายตนโตเข้าไปเรียนกรุงเทพแล้ว นานๆ จะกลับมาทีนึง บ้านนี้จึงมีแค่อั้มอยู่กับออฟสองคนพี่น้องเป็นส่วนใหญ่

เป็นธรรมดาอยู่แล้ว บ้านที่ไม่มีผู้ใหญ่อยู่ด้วย จึงมักเป็นที่รวมของเพื่อนๆ ตอนที่ไปหาอั้มนั้น มีเพื่อนอั้มอยู่ด้วยอีก 4 คน แต่ไม่ใช่นักเรียนโรงเรียนผมหรอกนะ เพราะมันใส่ชุดแบบเด็กสายสามัญ น่ากลัวจะเป็นเพื่อนเก่าอั้มสมัยเรียนม.ต้น กำลังนั่งดูทีวีกันอยู่

“ปุ๊ก มาแล้วหรอ หวัดดีครับพี่กานต์ นั่งกันก่อนดิ”
“หวัดดีครับ เรารู้จักพี่ด้วยหรอ”
“โหพี่ ทำยังกะโรงเรียนเรานักเรียนเป็นพัน พี่อย่าบอกว่าไม่เคยเห็นหน้าผมนะ”
“ก็เคยเห็นแต่ไม่ได้สนใจน่ะ ไม่รู้จักมาก่อนนี่หว่า ใครจะไปมองอยู่”
“ผมหล่อไม่พอที่พี่จะมองหรอครับ”

เวรล่ะสิ ดันมาพูดงี้ ไอ้บ้าเอ๊ย เพื่อนมันมองหน้าผมกันหมดเลย คงสงสัยคำพูดไอ้อั้มอ่ะ เพราะปกติแล้วรสนิยมของผมจะเป็นที่รู้ในโรงเรียนดี แต่กับคนนอกโรงเรียนที่ไม่รู้ จะไม่มีใครทันสังเกต ผมเองทำตัวเหมือนผู้ชายปกติทั่วๆไป เล่นมาพูดงี้เดี๋ยวเพื่อนมันก็รู้หมดดิ

“ถ้าอั้มไม่หล่อ เพื่อนพี่มันคงไม่ชอบน้องหรอก จริงมั้ยปุ๊ก”
“ขอบคุณที่ชมครับ เออพี่ นี่เพื่อนผมนะ เป้ โจ เบล เก่ง เรียนม.ต้นมาด้วยกันอ่ะ”
“หวัดดีครับ พี่ๆ”

น้อง 4 คนนี้ประสานเสียงกันดีจัง พวกน้องมันเรียนกันที่โรงเรียนมัธยมประจำอำเภอ มองดูแล้วทั้งหมดหน้าตาก้อธรรมดา เลยไม่ค่อยสนใจอะไรเท่าไหร่ โดยมากจะไปสนใจกะทีวีมากกว่า
ระหว่างที่นั่งดูทีวีอยู่ มีความรู้สึกเหมือนมีคนมอง แต่ไม่ค่อยแน่ใจ พอหันไปดู ก็ไม่เห็นว่าใครมันจะมอง น่ากลัวจะคิดมากไปเอง แต่ผ่านไปสักพัก ยังรู้สึกอีกคราวนี้ค่อยๆ แอบมองกลับไป ปรากฎว่าเป็นเป้ที่แอบมองผมอยู่ ตอนนั้นสงสัยเหมือนกัน แต่ไม่ใช่คิดว่ามันจะมาชอบหรอกนะ คิดว่ามันมองจะหาเรื่องรึป่าววะ

“เป้ มีปัญหาอะไรในใจรึป่าว พี่ว่าเป้มองหน้าพี่บ่อยเกินไปมั้ง”
“ป่าวครับ ไม่มีอะไร”
“ไม่มีอะไรก็ดีแล้ว พี่ไม่อยากมีเรื่องกะใครหรอกนะครับ”
“โหพี่กานต์ คิดมากไปได้ เป้มันไม่มีอะไรหรอก ผมขอนะครับ”
“เออ ไม่รู้ดิ พี่ไม่ชอบให้คนมามองหน้า มีอะไรก้อพูดมาดีๆ”

ตอนนั้นไม่รู้เหมือนกันว่า ไปว่ามันทำไม จริงๆแล้วกะอีแค่มองหน้า ไม่น่าใช่เรื่องใหญ่ แต่ทั่วไปเด็กช่างมันมีเรื่องกันก้อเพราะมองหน้านี่แหละ จะเรียกว่าสันดานก้อคงได้

อั้มพยายามให้ผมคุยกับเป้ เพื่อที่จะได้สนิทกันมากขึ้น คงกลัวผมจะขวางหูขวางตาแล้วอาละวาดมั้ง ตอนนั้นมันขวางหูขวางตาเหมือนหมาบ้าไปหมด