[นิยายเกย์] เรื่องนี้ไม่มีชื่อ ตอนที่21 : เพชร

[CruelMaster]

เออ ว่าแต่ กูต้องไปรอรับน้องบูมกะมึงด้วยป่ะเนี่ย”



“ไม่ต้องเลย กูไปส่งมึงก่อน มึงก็ไปรับพิมพ์มา เดี๋ยวไปกินข้าวกัน”



“กินที่ไหนอีกอ่ะ”



“ยังไม่รู้ แต่จะไปรับเบสไปกินด้วย”



“อ่ะนะ แล้วปุ๊กล่ะวะ”



“เดี๋ยวกูรับมา พอถึงหอเบสให้มันย้ายไปนั่งกะมึงดิ”



“โห แล้วมึงจะเอาพวกกูไปด้วยทำไมวะเนี่ย”



“เออน่า กูยังไม่ชิน เดี๋ยวอีกหน่อยมึงก็ไม่ต้องมาแล้ว ทนแป็ป”



“อ๋อ นี่มึงคิดจะถีบหัวพวกกูส่งแล้วหรอวะเนี่ย”



“มึงจะเอางัยวะชวนไปก็บ่น พอบอกว่าเดี๋ยวไม่ต้องไปแล้ว ยังมาบ่นกูอีก”



“กูไม่เอางัยหรอก แต่มึงอย่าปิดกูแล้วกัน มีรัยก็บอก เพื่อนกันนะเว้ย”



“เออ ขอบใจ”







พอส่งไอ้ดาที่บ้านแล้วผมรีบเข้าบ้านอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ามารอน้องบูมที่ร้านน้ำแข็งไส นั่งรอได้สักพัก เด็กนักเรียนเริ่มทยอยออกมาจากโรงเรียนกัน







“พี่กานต์มารอบูมนานยังครับ”



“ไม่นานหรอก พี่พึ่งมานั่งเมื่อสักพักนี่เอง บูมกินไรมั้ย”



“ไม่เอาอ่ะครับ กลับช้าเดี๋ยวโกว่าเอา แค่ปกติอี๊ปุ๊กชวนไปร่อน โกยังบ่นซะ นี่อี๊ปุ๊กไม่ได้มารับเองด้วยบ่นตายเลย”



“ครับ งั้นกลับกันเลยดีกว่า”







รอได้ครับ เด็กมันน่ารัก รอนิดรอหน่อยรีบร้อนมากไป เดี๋ยวน้องบูมมันตกใจ พอพาบูมไปส่งถึงบ้าน ผมเลยนั่งรอไอ้ปุ๊กกลับจากเรียนพิเศษ ระหว่างที่นั่งรอโดนพี่บุ๋มซักประวัติ พี่บุ๋มเป็นสาวแก่ไม่มีสามีไม่มีลูก และค่อนข้างจะหวงน้องสาวมาก เพราะพ่อแม่ตายตั้งแต่ปุ๊กยังเด็ก พี่บุ๋มเป็นคนเลี้ยงมา ผมเลยขอพี่บุ๋มว่าเดี๋ยววันนี้จะไปหาอะไรกินกัน พี่บุ๋มไม่ว่าอะไรแต่ห้ามมาส่งเกินสามทุ่ม เพราะพรุ่งนี้ต้องไปเรียน พอปุ๊กกลับมา มันรีบเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วออกมากะผม







“กานต์ นายขอยังงัยวะ พี่บุ๋มถึงยอมให้เราออกมากะนายง่ายๆเนี่ย”



“ป่าว คุยปกติ แล้วบอกว่าจะพาแกออกมากินข้าว พี่บุ๋มก็ให้”



“รู้เปล่า ปกติพี่บุ๋มไม่ค่อยให้เราไปไหนกะคนอื่นง่ายๆหรอกนะ มีแต่ไอ้พิมพ์นี่แหละ ตอนนี้มีแกอีกคน กล่อมยังไงวะเนี่ย”



“เด็กดีก็อย่างงี้แหละ พี่เขาดูออก”



“ดีตายแหละ ว่าแต่จะกินไรเนี่ย”



“ไปบ้านไอ้ดาก่อน แล้วเดี๋ยวค่อยไปหอเบสกัน จะกินไรค่อยว่ากัน”



“อ๋อจะไปกินข้าวกับผู้ชาย แล้วจะลากพวกชั้นไปทำไม”



“ไปเป็นเพื่อนหน่อยดิ แกก็ได้ไปดูหนุ่มด้วยงัย”



“เออ ได้นี่เห็นว่าเป็นแกนะ ตอบแทนที่พาออกมาจากบ้านได้”







จากนั้นพอไปหาไอ้ดาเลยออกมาหอเบสกัน มาถึงเบสมันนั่งอยู่ที่เดิมที่กำแพงนั่นแหละ กำลังนั่งคุยกับเพื่อนมัน หน้าตาน่ารักดี ผิวคล้ำไปหน่อย มีจอนด้วย ดูดีเหมือนกัน







“นึกว่าจะไม่มาหาอีกแล้วนะเนี่ย กานต์”
“มาดิครับ รีบมาจะแย่แล้ว เบสกินข้าวยัง”
“ยัง รอกานต์อยู่”
“จริงดิ หิวยังเนี่ย กานต์มาช้าไปป่าว”
“ไม่หรอกพึ่งหกโมงกว่าเอง ปกติเบสกินประมาณทุ่มกว่านั่นแหละ”
“อ๋อ ครับ แล้วกินไรกันดี”
“แล้วแต่ พวกกานต์อยากกินไรกันอ่ะ”
“งั้นไปกินผัดไทแยกหัวแตกละกัน”
“อยู่ที่ไหนอ่ะ เบสไม่ใช่คนที่นี่นะ”
“เอาน่า เดี๋ยวก็รู้เอง ว่าแต่เพื่อนเบสไปกินด้วยป่ะเนี่ย”







เบสหันไปคุยกะเพื่อน ซึ่งก็ตกลงไปด้วย เลยให้ปุ๊กไปนั่งกับไอ้ดา ส่วนเบสกะเพื่อนมานั่งกับผม ระหว่างทางเบสเอามือมาจับเอว ผมรู้สึกหยิวๆยังไงไม่รู้ ชอบจังเลยมีคนน่ารักมาซ้อนท้ายมอเตอร์ไซค์เนี่ย







ระหว่างที่นั่งกินผัดไทเลยรู้ว่าเพื่อนเบสชื่อเพชรเป็นเด็กกรุงเทพเหมือนกัน แต่อยู่คนละหอ ผมฃอบมองหน้าเพชรนะมันคมดีอ่ะ แต่ไม่กล้ามองมากเดี๋ยวเบสสังเกตเห็น แต่ว่าตอนที่ผมมองหน้าเพชร เพชรเหมือนจะรู้ตัว จะหลบตาผม ไม่กล้ามองตอบ ชอบจริงๆ เวลาที่มองใครแล้วไม่กล้าสู้สายตา มันสนุกนะที่ได้แกล้งอ่ะ







เสร็จแล้วเลยไปส่งไอ้ปุ๊กที่บ้าน จากนั้นก็แยกกัน ไอ้ดาไปกับพิมพ์ ผมไปส่งเบสกับเพชรที่หอ โดยแวะส่งเพชรก่อน ค่อยไปนั่งคุยกับเบสหน้าหอ ตอนนั้นเริ่มมืดแล้ว







“อืมม์ เบสรู้ป่ะ กานต์คิดถึงเบสมากเลยนะ”
“เบสเนี่ยนะ กานต์จะมาคิดถึงเบสทำมัยล่ะ”
“ก็เบสน่ารักนี่ จริงๆนะ”
“พูดอย่างนี้กะคนอื่นบ่อยล่ะสิ”
“ไม่จริงอ่ะ กานต์ไม่เคยพูดกะใครเลยน้า”
“ครับ เชื่อครับ”



“วันนี้มืดแล้ว เดี๋ยวกานต์กลับบ้านก่อนดีกว่า แต่ว่าก่อนกลับกานต์ขอรัยเบสอย่างได้ป่ะ”



“ขออะรัยล่ะ”







ผมจับมือเบสขึ้นมาจูบทีนึง ตอนนั้นเบสคงเขิน ผมเดาเอานะ จากท่าทางและสีหน้าที่เห็นไม่ค่อยชัด







“เล่นอะไรอ่ะ”



“มือหอมจังเลย เมื่อไหร่กานต์จะได้จูบตรงอื่นนอกจากมือน้า”



“บ้าดิ ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะ”



“ครับ ฝันถึงกานต์บ้างนะครับ เบส”







กลับมาถึงบ้านม้าเริ่มบ่นด้วยประโยคเดิมประมาณว่าไม่ค่อยอยู่บ้าน โอ๊ยขี้เกียจฟังเดินหนีไปอาบน้ำขึ้นห้องฟังเพลงดีกว่า พอดีโทรศัพท์ดังแต่รับไม่ทันม้ารับก่อน ดีว่าเป็นไอ้ดาโทรมา เลยบอกม้าว่ารับสายบนห้องแล้ว







“เออ มีไรวะคิดถึงกูรึไงกลับบ้านปุ๊ปโทรหากูเนี่ย”
“เออ กูคิดถึงมึง”
“ไอ้สันดานนี่ เสือ_พูดเล่น มีไรก้อว่ามา”
“แล้วอบรมปีนี้ มึงจะไปยังไง”







เออจริงด้วย ลืมสนิทเลย ว่าจะต้องไปอบรมกับเด็กคริสต์ โอ๊ยจะทำยังไงวะเนี่ย







“ไม่รู้ดิ คงต้องไปกะเด็กคริสต์อ่ะ”
“แล้วมึงจะไหวหรอ ไปกะเด็กพุทธดีกว่ามั้ง”



“แล้วมึงจะให้กูบอกคุณพ่อยังงัย บอกว่ากูเลิกกะมันแล้ว เลยเลิกความคิดที่จะเข้าคริสต์หรอ บ้าดิ”



“งั้นจะทำไง”



“กูก็อยู่กะไอ้บอย ไอ้หนึ่งดิ”



“เออ อย่าเครียดมากละกัน ร้องไห้ให้มันน้อยหน่อยนะ”



“ครับ คุณพ่อ ลูกรู้แล้วครับ”



“ไอ้สาดนี่ คนเป็นห่วงนะมึง”



“เออ ขอบใจมาก เพื่อน”







ไอ้บอยกับไอ้หนึ่งเป็นเด็กประจำครับ เรียนห้องเดียวกันนี่แหละ ตอนที่มันรู้ว่าผมจะเรียนคำสอน มันคอยช่วยผมประจำ ยังไงลากมันมาเป็นเพื่อนคงได้แหละน่า







ที่จริงเมื่อกี้ตอนไอ้ดาบอกคิดถึงก็ตกใจเหมือนกันนะ เพราะสนิทกะมันมาก ถึงขนาดว่าเคยนอนใส่แต่กางเกงในอย่างเดียวด้วยกันมาแล้ว แต่ไม่เคยมีอะไรกัน ผมเองยังงงตัวเองเหมือนกัน ว่าทำไมถึงไม่คิดอะไรกะมัน ทั้งที่มันไม่ใช่คนขี้เหร่ ผมว่าคงเป็นเพราะคำว่าเพื่อนมั้ง ที่มันทำให้ผมไม่คิดอะไรมากไปกว่านั้น อ้อ ต้องจำให้ขึ้นใจ ก่อนนอนอย่าลืมยกหูโทรศัพท์ออก จากนั้นก็ฟังเพลงจนหลับไป