[นิยายเกย์] เรื่องนี้ไม่มีชื่อ ตอนที่19 : หลายใจ

[CruelMaster]

“ปุ๊ก ปุ๊ก เด็กตาโตๆที่นั่งอยู่ตรงนั้นใครหรอ”
“ไหนอ่ะ อ๋อ ไอ้บูม หลานเราเอง นายชอบหรอ”
“เออ อยากรู้จัก น่ารักดี”
“เดี๋ยวจัดการให้ บูม เอาไมค์อันนั้นมาให้อี๊ปุ๊กทีดิ”







ไอ้น้องบูมลุกเดินมา พอมองใกล้ๆแล้วมันน่ารักดีนะครับตาโต ปากบาง จมูกโด่งรับกับหน้า รูปร่างกำลังดี เห็นแล้วน่าฟัดเป็นที่สุด หุหุหุ







“บูม นี่เพื่อนอี๊ปุ๊กนะ พี่กานต์ พี่ดา”
“หวัดดีครับ พี่กานต์ พี่ดา”







เสียงน่ารักดีอ่ะ เสียงเด็กกำลังแตกหนุ่ม น้องบูมมันเรียนที่เดียวกับเบสด้วย แต่บูมเรียนอยู่ ม.2 ปีหน้าจะขึ้นม.3 คุยกันก้อถามเรื่องเรียนบ้าง เรื่องอื่นบ้าง







“เออ บูมเนี่ยพอดีเลย ต่อไปนี้นะ เวลาเลิกเรียนพิเศษตอนเย็น อี๊ฝนให้พี่กานต์ไปรับบูมกลับบ้านแล้วกันนะ เพราะช่วงนี้อี๊ต้องทำธุระอย่างอื่นด้วย”



“ไม่ดีมั้ง อี๊ฝนจะให้บูมไปกวนพี่กานต์ พี่เขาจะว่างหรอ เดี๋ยวบูมเดินกลับบ้านเองก้อได้ กว่าบูมจะเลิกเรียนพิเศษตั้ง 5 โมงนะ”



“กานต์ ตอนเย็นนายไปรับบูมได้ป่าว”



“ได้สิ ตอนเย็นว่างอยู่แล้ว เอางี้นะพี่รอรับบูมที่ร้านน้ำแข็งไส ตรงข้ามวัดคริสต์แล้วกันนะ”



“เอางั้นหรอครับ ก็ได้ครับ ขอบคุณพี่กานต์ครับ”







ใจอยากจะบอกว่าขอมากกว่าคำว่าขอบคุณได้ป่าว แต่เดี๋ยวมันส่ออาการมากไป ที่ไม่นัดรับมันหน้าโรงเรียนกลัวเจอเบสด้วย กลัวแห้วทั้งสองทาง ให้อะไรมันเรียบร้อยก่อน แล้วค่อยว่ากันใหม่ พอเลิกจากคาราโอเกะกันปุ๊กชวนชี่รถร่อนรอบตลาดสักรอบนึงก่อนเข้าบ้าน ดีว่าตอนนั้นน้ำมันไม่แพงนะ ไอ้เรื่องขี่รถร่อนในตลาดมันเลยไม่เปลืองเท่าไหร่







“บูม กลับกะอี๊ป่าว”
“ไปยังไงอ่ะอี๊ปุ๊ก”
“รถกานต์นี่แหละ อัดสามไป”
“ครับ เดี๋ยวบูมบอกแม่ก่อนนะ”







พอน้องบูมเดินกลับมา ปุ๊กบอกให้น้องบูมนั่งหน้า หุหุหุ มันรู้มั้ยเนี่ยมันกำลังจะทำให้หลานมันกลายเป็นเหยื่อเรานะเนี่ย พอบูมนั่งตอนนั้นมองแต่คออย่างเดียวเลย มีความรู้สึกว่าคอมันน่ากัดดี โอ๊ยเห็นแล้วอยากฟัดมากๆ แต่ต้องควบคุมอาการไว้ก่อน เดี๋ยวน้องมันตกใจ ขี่รถร่อนกัน วันนั้นวันอาทิตย์ เลยไม่ค่อยมีใครเพราะปกติวันที่เด็กตลาดจะขี่รถร่อนกันเยอะจะเป็นวันศุกร์ วันเสาร์มากกว่า ตลาดมันเลยเงียบๆ พอส่งปุ๊กกับบูมเสร็จแล้วกลับเข้าบ้านอาบน้ำนอน ก่อนนอนผมไม่ลืมที่จะยกหูโทรศัพท์ออก ขี้เกียจรับสาย







ตื่นขึ้นมาตอนเช้า ผมต้องนั่งทำใจอยู่พักนึง ไม่อยากไปเรียน ไม่อยากเจอหน้ามัน กลัวอดร้องไห้ไม่ได้ จะทำยังไงดีวะ กูจะหลบมันยังไงดี พอดีนึกขึ้นได้เรายังมีไอ้ระนี่หว่า เอามากันได้นี่ เลยรีบอาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียนแต่เช้า เพราะระมันอยู่หอในถ้าช้ามันจะกินข้าว เราต้องรอกว่าจะกินข้าวเสร็จ พอไปถึงรีบไปหน้าหอหาไอ้ระ วานเพื่อนมันไปตามมาให้





“ระ ไปกินข้าวเช้ากับกานต์หน่อยดิ”
“วันนี้ทำไมพูดอ้อนจัง แล้วแฟนกานต์ล่ะ”
“ไม่มี กานต์โสดแล้ว นะ นะอยากกินข้าวกับระนะ”
“ได้ เดี๋ยวระไปบอกเพื่อนก่อน กานต์รอตรงนี้นะ”
“อืมม์ รออยู่นะ เร็วด้วย หิวจะแย่แล้ว”
“รู้แล้ว”







พอระออกมา เลยเดินไปโรงอาหารกันตอนนั้นเพื่อนในห้องก้อมีมามั่งแล้วแต่ไม่ได้เข้าไปนั่งกับมัน ผมเลือกนั่งโต๊ะในสุด เพราะขี้เกียจนั่งกับเพื่อน กลัวเดี๋ยวไอ้ตั้มมามันจะต้องมานั่งด้วย เอางี้แหละวะดีที่สุดแล้ว







“ระ ต่อไปนี้ระต้องมากินข้าวกะกานต์ทุกวันนะ ทั้งเช้าและก้อเที่ยงด้วย ได้ป่าว”
“ทำไมอ่ะ”
“ก็...กานต์อยากอยู่ใกล้ๆระ อยากกินข้าวกับระอ่ะดิ”
“”จริงดิ อย่าหลอกกันนะ”
“ไม่หลอกหรอกน่า กานต์อยากอยู่ใกล้ๆระน้า เชื่อกานต์นะ”
“อ่ะ เชื่อก็ได้ งั้นระจะกินข้าวกับกานต์ทุกวันเลย”
“ขอบคุณครับ”







ตอนนั้นนึกเหมือนกันว่าผมไม่น่านั่งมุมนี้เลย เพราะมันเห็นทางเข้าโรงอาหารพอดี ไอ้ตั้ม ไอ้นนท์ แล้วก็ไอ้เดียร์เดินมาพอดีเลย มันมองมา แต่ผมทำเป็นไม่เห็น คุยหัวเราะกับไอ้ระ ทำเหมือนมีกันแค่ 2 คน







“กานต์ เดี๋ยวระไปซื้อน้ำให้นะ กานต์กินน้ำอะไรดี”
“ครับ อะไรก็ได้ ระซื้อมากานต์กินได้หมดแหละ”
“แป็บนึงนะ”







พอระเดินออกไป ไอ้ตั้มมันเดินเข้ามาหาผม







“ทำไม ต้องมานั่งกินข้าวกับมันด้วย”
“.......................”
“ถามว่าทำไม”
“กูจะกินกับใคร เกี่ยวอะไรกับมึงด้วย มึงเป็นพ่อกูรึไง”
“ทำไมต้องทำอย่างนี้ด้วย”
“ทำมัย กูกินข้าวกะแฟนกู กูผิดเหรอ”
“มึงเป็นแฟนกันตั้งแต่เมื่อไหร่”
“เป็นเมื่อไหร่ มึงจะรู้ทำไม”
“กานต์ น้ำได้แล้ว”







ผมรับแก้วจากมือไอ้ระ ทำเหมือนไอ้ตั้มไม่มีตัวตนอยู่ตรงนั้น ในเมื่อมันทำผมได้ ผมก็ทำมันได้เหมือนกัน ผมคุยกับไอ้ระ หัวเราะกันสองคน จนไอ้ตั้มเดินกลับไปที่โต๊ะ







“มันมาคุยอะไรกับกานต์”
“สนใจทำไมอ่ะ ตอนนี้กานต์มีระคนเดียวนะ ไม่มีใครหรอก”







ตอนนั้นรู้สึกผิดเหมือนกันนะ แต่มันไม่มีใครรักกันจริงหรอกน่า โกหกมั่งช่างมันเถอะ มันไม่รู้ก้อเรื่องของมัน รึถึงมันรู้มันคงไม่รู้สึกอะไร แค่สนุกๆแค่นั้นเอง คิดอะไรมาก พอดีออดเข้าแถวดังเลยต้องไปเข้าแถวเตรียมลงช็อป







“ระ ตอนพักเที่ยงรอกานต์ที่หน้าช็อปนะ เดี๋ยวกานต์มาหา”
“อืมม์ เดี๋ยวรอที่หน้าช็อปนะ”
“ครับ”







วันนั้นลงช็อป ดีที่อยู่คนละแผนกกับมันไม่งั้นเครียดตายเลย พอพักเที่ยงก้อรีบออกมาจากช็อป ไอ้ตั้มมันยืนรออยู่ข้างหน้าช็อป







“คุยอะไรด้วยหน่อยดิ”
“มีอะไรต้องคุย ไม่มีแล้ว หมดแล้ว”
“กูบอกว่าคุยแป็บนึงงัย”







มันไม่ฟังเสียงลากผมไปข้างบ้านพักอธิการทันที