Cruel On Sky :: เพื่อนกันตลอดไป
สวัสดีครับ ยินดีต้อนรับเข้าสู้ Cruel on sky นะครับ

ท่ายังไม่มี ไอดี เชิญกดสมัครสมาชิครด้านล่างครับ

ขอบคุณที่เข้าบอร์ดเราครับ (ปกติไม่มีคนเข้า)

Join the forum, it's quick and easy

Cruel On Sky :: เพื่อนกันตลอดไป
สวัสดีครับ ยินดีต้อนรับเข้าสู้ Cruel on sky นะครับ

ท่ายังไม่มี ไอดี เชิญกดสมัครสมาชิครด้านล่างครับ

ขอบคุณที่เข้าบอร์ดเราครับ (ปกติไม่มีคนเข้า)
Cruel On Sky :: เพื่อนกันตลอดไป
Would you like to react to this message? Create an account in a few clicks or log in to continue.

[นิยายเกย์] เรื่องนี้ไม่มีชื่อ ตอนที่13 : แปรเปลี่ยน

Go down

[นิยายเกย์] เรื่องนี้ไม่มีชื่อ ตอนที่13 : แปรเปลี่ยน Empty [นิยายเกย์] เรื่องนี้ไม่มีชื่อ ตอนที่13 : แปรเปลี่ยน

ตั้งหัวข้อ by CruelMaster Thu Mar 25, 2010 3:32 pm

ชีวิตผมในตอนนั้น โคตรมีความสุขเลย มีอะไรมากมายให้ทำ ซึ่งก็เพลินดี มันเป็นความจริงนะ ที่ว่าเวลาที่เรามีความสุขมักจะผ่านไปอย่างรวดเร็วเสมอ ช่วงนั้นมัวแต่เพลินกับกิจกรรมต่างๆที่เข้าไปร่วมกับกลุ่มเยาวชน จนผมไม่ทันสังเกตว่ามันเริ่มมีอะไรบางอย่างที่เปลี่ยนไป เพราะการเป็นนักขับทำให้ผมต้องใช้เวลาไปกับการซ้อมเป็นส่วนใหญ่ นอกจากนี้ยังต้องเรียนคำสอนด้วย ยิ่งใกล้ช่วงคริสต์มาสเข้ามา ผมยิ่งต้องซ้อมเพลงนพวาร และเพลงที่ใช้ในพิธีตื่นเฝ้า ซึ่งเป็นสาเหตุที่ผมไม่สามารถไปเข้าวัดที่บ้านไอ้ตั้มเหมือนปีที่แล้วได้ ผมพึ่งบอกมันเมื่อเหลือเวลาอีกไม่ถึงครึ่งเดือนตอนที่มันถาม










"กานต์ ปีนี้มึงไปเข้าวัดกะกูป่าว"
"ไปไม่ได้อ่ะ กูต้องเป็นนักขับอ่ะดิ"
"อืมม์ ไม่เป็นไร"
"มึงมาเข้าวัดกะกูดิ นะ นะ นะ"
"ไม่ได้หรอก กูต้องเข้าวัดกะที่บ้านกูดิ"
"เออ ไม่เป็นไรหรอก กูชวนดูเผื่อมึงจะมาได้ มาไม่ได้ก็ไม่เป็นไร"










จริงๆแล้วระหว่างผมกับมัน การมีอะไรกันนั้นมันไม่ค่อยสะดวก เพราะทั้งเวลาและสถานที่ไม่ค่อยอำนวย จึงแทบนับครั้งได้เลย บางทีเดือนละครั้ง บางทีก้อไม่มีเลย แต่ผมไม่ได้สนใจในเรื่องนี้ ความคิดของเราคือเซ็กส์มันไม่ใช่คำตอบของทุกสิ่ง แค่ได้อยู่ใกล้กันก้อมีความสุขแล้ว










ในช่วงหลังคริสต์มาสมา ผมกับไอ้ตั้มเริ่มคุยโทรศัพท์กันน้อยลง มันบอกว่าผมน่าจะพักผ่อนให้มากๆ จนบางที มันแทบไม่โทรมา ตอนนั้นคิดแต่ว่ามันคงไม่ว่างเพราะเวลาที่อยู่โรงเรียนมันจะเหมือนปกติทุกอย่าง ยังคงเอาใจ และหยอกล้อกับผมเหมือนเดิม










"ตั้ม งานพ่อบอสโกปีนี้มึงมาค้างบ้านกูป่ะ"
"กูคงไม่มางานว่ะ เพราะไม่ต้องทำไฟนี่ปีนี้อ่ะ"
"หรอ เออ กูถามไปงั้นแหละ เผื่อมึงจะมา"










ทำไมมันถึงไม่มาวะ ผมเองได้แต่คิดในใจไม่พูดออกไป มันเป็นนิสัยผมอยู่แล้วที่จะไม่เอ่ยปากออกมา แต่มักจะคิดเอาเอง (นิสัยนี้ไม่ดีนะครับ แต่ทุกวันนี้ก้อยังเลิกไม่ได้) ปีนั้นผมเลยต้องไปเมานอนกลิ้งอยู่บ้านไอ้เดียร์กะเพื่อนๆ เซ็งโคตรพ้นงานพ่อบอสโกมา ในที่สุดก็ถึงวันที่รอคอย วาเลนไทน์ซะที แต่วาเลนไทน์ปีนั้นตรงกับวันเสาร์พอดี แต่ผมเองยังไม่ได้ถามไอ้ตั้มว่าวาเลนไทน์นี้มันจะมาหารึเปล่า เพราะคิดว่ายังไงมันคงมาแหละน่า










วันนั้นเป็นวันศุกร์13 พอดี(โคตรซวยเลยอ่า ผมเชื่อเลยนะไอ้เรื่องเนี้ย) ผมเตรียมการ์ดให้มันใบนึง การ์ดทำเองโดยเอากุหลาบที่มันให้เมื่อปีที่แล้วที่ทับแห้งเก็บใส่โหลไว้มาทำ มันเหลือแต่กลีบแล้ว เลยนำมาติดการ์ด เป็นการ์ดใบเล็ก เตรียมเอาไว้ซ่อนในกระเป๋าตังค์มัน ปกติผมไม่ชอบรื้อกระเป๋าตังค์คนอื่นเพราะมันดูเสียมารยาทเรื่องนี้เพื่อนผมจะรู้กันดี นี่คือสาเหตุที่จะเอาไปซ่อนที่กระเป๋าตังค์ไอ้ตั้มมัน มันต้องเซอร์ไพรส์แน่นอน เวลาดำเนินการตามแผนคือตอนพักเที่ยง










"กานต์ เดี๋ยวกูไปเช้าห้องน้ำก่อนนะ"
"เออ ไปเหอะกูฝากเยี่ยวด้วยละกัน"










พอมันไปผมก็หยิบกระเป๋าตังค์มันมา กะจะเอาการ์ดใส่ก่อนที่มันจะกลับมา แต่พอผมเปิดกระเป๋าตังค์ของมัน ผมเห็นรูปผู้หญิงคนนึง หน้าตาน่ารัก เลยหยิบออกมาเมื่อพลิกกลับไปดูหลังรูป ข้อความที่อ่านมันทำให้รู้สึกเหมือนมีคนเอาค้อนมาทุบหัว ทำไมมันมึนไปหมดอย่างนี้ ข้อความนั้นเขียนว่า "ให้ตั้มนะ with love แนน" ผมเอารูปนั้นเก็บเข้าที่เดิมตอนนั้นมือมันสั่นทำอะไรไม่ถูกในหัวมีแต่คำถาม แนนคือใคร แล้วทำไมผมไม่รู้อะไรเลย พอตั้มกลับมาก้อเลยชวนมันไปเดินเล่น ตอนที่เดินไปข้างบ้านพักพ่ออธิการผมเริ่มชวนมันคุย






"ตั้ม มีอะไรจะบอกกูป่ะ"
"ไม่มีอะไรนี่ ทำไมหรอ"
"งั้นกูถามอะไรมึงหน่อยได้ป่ะ"
"ถามมาดิ กูตอบมึงได้ทุกเรื่องแหละกูไม่ปิดมึงอยู่แล้ว"
"แนน คือใคร"
"........"
"กูถามว่า แนน คือใคร"
"เป็นเพื่อนของเพื่อนกู"





"แล้วทำไม มึงต้องมีรูปมันในกระเป๋าตังค์ด้วย ที่เขียนหลังรูปมันหมายความว่าอะไร บอกกูมาสิ"





"........"





"โอเคครับ ผมเข้าใจแล้ว ที่ผ่านมาระหว่างผมกับคุณ มันเป็นแค่เพราะความโง่ของผมกับความเหงาของคุณ ผมคิดไปเองข้างเดียว มันถึงได้เกิดขึ้นขอโทษนะครับ ที่รบกวน ต่อไปนี้ระหว่างผมกับคุณ ถือซะว่าเราไม่เคยรู้จักกันมาก่อนแล้วกันนะครับ"










จากนั้นผมเดินออกไป ตอนนั้นมันเจ็บมากน้ำตาไหลไม่หยุดเลย ตั้มพยายามเรียกผม แต่ผมไม่กล้าหันไปมอง กลัวใจตัวเอง กลัวจะใจอ่อนกับคำแก้ตัว เพราะใจยังรักมันอยู่มาก ผมไปนั่งร้องไห้อยู่ที่ข้างสนามบาสคนเดียว ตอนที่กำลังร้องไห้อยู่นั้น










"กานต์ กูขอโทษมึงนะ" ไอ้นนท์มันเดินเข้ามาหาผม
"มึงมาขอโทษกูเรื่องอะไร"
"เรื่องแนน กูรู้ตั้งนานแล้ว แต่กูไม่กล้าบอกมึง"
"หรอ แล้วมึงรู้สึกดีมั้ย ที่เห็นกูเป็นควายอ่ะ กูไม่เคยได้รู้อะไรเลยใช่มั้ย"










ผมลุกเดินหนีไอ้นนท์ขึ้นไปห้องเรียน ไปถึงห้องเรียนเลยขนของทั้งหมดที่โต๊ะซึ่งตอนนั้นไอ้ตั้มนั่งอยู่ที่โต๊ะ เดินไปหาไอ้ดา ตอนนั้นหน้าผมมันคงแย่มากจนไอ้ดาตกใจ










"กานต์ มึงเป็นไรวะ ใครทำอะไรมึง"
"ไม่มีอะไร กูจะย้ายกลับมานั่งกับมึง"
"อ้าว แล้วมึงไม่นั่งกับไอ้ตั้มล่ะ"





"ใครวะ กูไม่รู้จัก กูไม่เคยแม้แต่จะรู้จักมันเลยสักวินาทีเดียว มึงเป็นเพื่อนกูนะ กูไม่มีใครแล้วนอกจากเพื่อนเท่านั้น"










ผมฟุบลงไปร้องไห้ที่โต๊ะ ถ้าใครเคยจะรู้ว่าการร้องไห้เหมือนจะขาดใจ มันทรมานแค่ไหน ตอนนั้นถึงร้องไห้แต่ก้อไม่มีเสียง ได้แต่กลั้นสะอื้นเอาไว้ ในหัวมีแต่คำว่า ทำไม ทำไม และทำไม ไอ้นนท์เดินเข้ามา ไอ้ดาเลยหยิบของมันส่งให้แล้วไล่ให้มันไปนั่งกับไอ้ตั้ม ตลอดบ่ายวันนั้นเลยไม่ได้เรียนเลยโดยไอ้ตั้มบอกกับเซอร์ว่า ผมไม่สบายแต่ไม่อยากลงไปห้องพยาบาล ขอนอนฟังในห้องดีกว่า










พอเลิกเรียนผมก้อเดินไปบ้านไอ้เดียร์กับพวกเพื่อนๆ ไอ้ตั้มกับไอ้นนท์เดินตามมาด้วย แต่ผมไม่มองหน้ามันเลย ตอนนั้นพวกเพื่อนคงรู้สึกแล้วว่ามีอะไรแปลกไป ทุกทีผมกับไอ้ตั้มจะต้องคุยหัวเราะกันไปตลอด แต่วันนั้น ถ้ามันเดินเข้ามาทางไหน ผมจะเดินหนีไปอีกทางไม่ยอมเข้าใกล้มันเลย แถมยังเงียบไปตลอดทางจนถึงบ้านไอ้เดียร์
CruelMaster
CruelMaster
Admin
Admin

จำนวนข้อความ : 144
เฟรน โกล์ : 397444
ชื่อเสียง : 2
Join date : 16/03/2010
: 26
ที่อยู่ : 159/7 ถนน ประชาอุทิศ ตำบล ท่าตะเภา อำเภอเมือง จังหวัดชุมพร

เหรียญ
เหรียญมาร เหรียญมาร: 1

https://cruelonsky.thai-forum.net

ขึ้นไปข้างบน Go down

ขึ้นไปข้างบน

- Similar topics

 
Permissions in this forum:
คุณไม่สามารถพิมพ์ตอบ